Uyku kurulmuş kafama;
"Uyu!" diyor.
"Hiç işin yok mu senin?" diye atarlandım.
Böm böm baktı önce, sonra dedi ki;
"Benim işim bu zaten."
Düşündüm de haklı ama...Uyumam lazım.
Esneye esneye gözlerini kırpa kırpa malûm yazmadaki sözcükleri okumaya başladı. Galiba dördüncüye henüz gelmişti ki kelimeler hafiflerken gözkapakları ağırlaştı. Şekiller boşlukta süzülmeye, ruhu da bedeni gibi aynı boşluğun içinde yüzmeye başladı.