Kimine göre tozpembe kimine göre kodestir yaşam. Gogol, Rusya’nın iç ürperten soğuk havasını eserine öyle bir işlemiş ki okurken buz kesmemek elde değil. Karakterimiz silik, bir o kadar da çalışkandır. Hayata tutunduğu paltosu onun makberi olur. Nüketadan bir üslup, yok olmuş bir hayat… Öykü, düşündürürken huzursuz edecek kadar ince işlenmiş. Aslında pek çoğumuz hayatta birer Akakiy Akakiyeviç’iz. Başkarakter ve olay, bizlere toplumun bürokrasi safsatasını ölümle harmanlayıp özetliyor. Sefillik ve yok sayılış karakterin mukadderatı oluyor. Belki de ben de yukarıda söylemiş olduğum gibi bir Akakiy Akakiyeç’im. Kodesin içindeki mahkum misali…
