Dünya döndükçe Cânân'lar yeri gelip isim yeri gelip silüet değiştirecekler ama var olmaya devam edecekler.
Narsistliğin baş tacıdır bunlar.
Peyami Safa öyle güzel tezahür ettirmiş ki karakterleri ve yaşamları günümüz ilişkilerinde herkes illa ki birşeyler bulacaktır bu eserde.
İnsan öyle sevince sadece sevgiliye değil onunla ilgili gerçeklere bile kör olabiliyor. Sadece onun benliğinde boğuluyor...
"İnsan tabiattan bile bıkıyor. İnanmazsın, bütün bu manzaraları gülünç bulurum. Bize vaktiyle öğretmişler ki, dağ, dere, tepe, deniz, mehtap güzel şeylerdir. Bu telkin altında, kendimize bunları güzel göstermeye çalışıyoruz. Bana öyle geliyor ki, güzel hakkındaki telakkilerimiz biraz tekamüle muhtaçtır. Artık basmakalıp manzaralardan hoşlanmıyorum. İçimde her şeye, tabiata, sanata, kadına karşı bir tiksinme var. Galiba yaşamaktan pek yorulmuşum."
"Sizi sevmeyenlerden korkmayın, asıl sizi seviyormuş gibi davranıp arada bir canı istediğinde verdiği ilgisiyle sizi cepte tutan, sevmiyor olsaydı bunları yapmazdı ama dedirtecek kadarlık hayatınıza dokunan ama asla hayatında net bir yeriniz olmayan insanlardan korkun."
Olur olmadık yerlerde seni seviyorum deyişi geliyor aklıma.
Şimdi ki ben olsam; o masum küçük heyecanlanma yerini, koskocaman bir kahkahaya bırakırdı...