y
Yedi Tepe İstanbul
Arap şair şöyle dermiş ki;
İnsana dünya da dört şey severmiş,
Biri kahve mıra,
İki yeşillik,
Üç güzel kadın
Dört Deniz...
İstanbul dedik de özendik geldik
Kaldırım taşma uzandık kaldık
Canımızı verdik harçlık kazandık
Onu da elimden aldın İstanbul
Aşinadır gözüm sana
Gönlüm ise daima yabancı
İlk defa karşılaşırız ve
Vurulurum yedi tepene bir daha
Sırf başlayıp bitirebildiğim bir hikâyem olsun diye... Bıktım, ardımda yarım kalmış hikâyeler taşımaktan çünkü bizzat ben yarım kalmış bir niyetim. Anlamlarını bilmeden dinleyip sevdiğimiz şarkılar varya işte biz böyleyiz sesin kıvrılıp büküldüğü yerde ıslanıyor gözlerimiz...Hayat, sahip olduklarımızın dışında kalanlarmış meğer. Yersen...
Niye gittim sanki.
Sanki dönünce her şeye yeniden başlamak mümkünmüş gibi...
"Hayatımızın örgüsünü yapan üzüntülerin arasından bir sevinç parıltısı, neşeli bir ışık geçer ya, o öyle girdi hayatımıza, öylece yitip gitti işte."