“Orada duruyor,birinin bir şeyler yapmasını bekliyordum ama sonunda beklediğim kişinin kendim olduğunu anlamıştım.”
Sayfa 150Kitabı okudu
Eskiden övündüğü nesi varsa hepsi yok olup gitmişti ve ölüm hiç de uzak değildi artık ama göğsündeki yüreği yine gençlik yıllarındaki arzularla, tutkularla çarpıyor, gönlü kocamıyordu. Ne büyük bir felaketti gönlün hiç yaşanmaması! Çünkü gönül yaşlanmayınca, düşleri, düşünceleri de değişmiyordu.
. . . PUSLU KITALAR ATLASI . . .
Hayal mi gerçek?
Gerçek mi hayal?
İkisi de mi gerçek?
İkisi de mi hayal? . . .
Hem gerçeği hem hayali muallakta bırakan bir obsesif şüphenin romanı:
Puslu Kıtalar Atlası
Eflâtunî bir girdap içinde büyük daireler çize çize derinlere doğru efsunlanmış ve yarı-anestezik bir halde duhul ederken birden son sayfaya gelmemle birlikte geceyarısının bir kör
Koşuyorum, var olmayan bir şeyi kovalıyor ve kendime hiçliği kovaladığımı tekrar tekrar söylüyorum.
Sayfalar ve kelimeler benim dünyam...
Sayfa 158 - MartıKitabı okudu