Hayalimizin dışında hayatlar yaşıyoruz. Şikayetçiyiz lakin ortada gözle görülür bir çaba yok. Maalesef yaşamaya dair bir isteğim kalmadı ve evet hâlâ yaşıyorum. Önümüzdeki yıl veya aylarda bu insanlara göre korkaklık bana göre cesaret gerektirecek eylemi gerçekleştireceğim. Bunu apaçık söylüyorum. Ne bir amacım var ne de bir arzum. Sevdiklerimi kaybettim, bir bataklıktayım. Hedeflerimden ayrı düştüm, terk edildim ve hiçbir zaman sevilmedim.
Uzun zamandır kendimi sorgulamakla meşgulüm. Durumum öyle vahim ki başka bir kişiliğe büründüm. Normal olmak istiyorum, normal davranmak istiyorum. Kendim olmak istediğimde her şey değişiyor. Ne kendimi kabul edebildim ne de insanları. Alışamıyorum. Düşünmemek için yarattığım sorunlardan nefret ediyorum. Kendimi sevemiyorum. Sebebini bilmediğim şeyler hissediyorum; öfke, hüzün, neşe... Bazen sebepsiz yere gülüyorum, kalabalık ortamlarda dalıp gidiyorum. Kaybettiğim şey ne? Benliğim mi? Kendime yakıştıramadığım senelik zırvalarımdan başka bir geçmişim yok. Yazamıyorum bile. Özellikle aidiyetimi kaybettiğimi belirtmek isterim. Ben kendime, bir nesneye veya bir şehre ait hissetmiyorum. Eskiden ait hissettiğim her şey şimdi uzak bana. Ne yapacağımı bilmiyorum, sadece kayboldum. Ben kayıp.