Korkmak

Yeryüzündeki her şeyden ve herkesten korkmak gerekirdi!

Elbette korkabilirsin.
Korkmak insanidir.
Korkunu yönetmen gerekiyor.
Korkuna teslim olmayacaksın.Korktum diye doğru bildiğini yapmaktan vazgeçmeyeceksin.
Gerçek yarım olamaz.Gerçek tamdır.Bazen ona dokunmak tehlikelidir.Göze alacaksın.
Korksan da dik duracaksın.
Korksan da boyun eğmeyeceksin.

Korkmak çocukça bir yanılgıdan başka bir şey değildi.

“...çocuk okuma yazma bilmiyordu henüz ,ama şunu öğrenmişti: Yeryüzünde her şeyden ve herkesten korkmak gerekirdi.”

İnsanın kendini güvende hissedebileceği tek bir yer söyleyin bana dünyada,diyordu.
Bir başkası karşı çıktı."Burası,şimdi oturduğumuz yer örneğin.Burada huzurlu ve güvenli değil miyiz?"
"Görüyor musun,'şimdi' dedin.Vahim olan da bu zaten."
"Ama neden kaygı ve korkularımıza lanet oluyoruz?En nihayetinde onlar değil mi bizi geleceği düşünme zahmetinden kurtaran? "
"Huzur ve sükûnet düşmanısın öyleyse sen."
"Tek kaygın celladın ipi boynuna geçirmesiyse ,bu huzurdan korkmak kadar doğaldır."

"... Karanlıktan korkmak için aydınlığı bilmek lazım. Ya aydınlığı öğretme ya da karanlığa mahkum etme..."

Sonunda, bir otoportre sorunu mu bu, onaylayabileceğimiz bir hayat olması için yapmış ve yaşamış olmamız gereken şeylerin ne olduğuna dair uzun zaman edindiğimiz belirleyici kavram mı? Ölüm korkusunun, gerçekleşmemiş şeyden korkmak olması -görünüyor ki- tamamen benim elimde, çünkü hayatımın nasıl yaşanacağının tablosunu çizen benim. Şu düşünceden daha yakın olanı var mı: Öyleyse bu tabloyu değiştiririm ben ve hayatım daha şimdiden ona uygun olur, ölüm korkusu da hemen yok olur. Yine de yapışıp kalırsa üstümde, şundandır: O tabloyu her ne kadar kendim, bir başkası için değil de kendim çizmişsem de, gelişigüzel ve keyifi yapılmış değildir, rastgele değiştirilemez, içimde demirlidir ve duygularımın ve düşüncelerimin beni oluşturan kuvvet oyunundan doğup gelişir. Böylece ölüm korkusunu, olmayı istemediğiniz kişi olamamak korkusu olarak tanımlayabiliriz.