Morg katına iniyoruz. Soğuk. Karanlık. Besbelli, çocuk gülüşü değmemiş buraya.
Sayfa 47Kitabı okudu
En nihayetinde dünya baştan aşağı rutubetti ve günü geldiğinde hepimizi altına alacaktı. Bir tek acılarımız ayakta kalacaktı.
Sayfa 36Kitabı okudu
“İnsan nefret ettiği yoldan en az bir kez geçer, tabii bu geriye dönüş de olabilir” demiştin.
Sayfa 35Kitabı okudu
İstanbul eskiden yedi tepe, üç delikanlı, bir pamuk yüzlü güzelden oluşurdu. Her köşe başına mangal yürekli bir devrimci ile bağrı su gibi bir ülkücü düşerdi.
Sayfa 27Kitabı okudu
Bu yabanda olmadıysa, başka ellerde de mi olmaz?
Seni ararken
yirmi iki yaz
geçirdim
Güneşlikleri çekilmiş pencerelerinize baktım. Ellerimi kanattım. Acının yönünü değiştirebilirsem belki daha çabuk atlatırdım yaşadıklarımı.
Ah Ezo!
Sen gülümsüyordun
ve ben
gamzelerini yemek istiyordum.
Hatta
buz kesiği ellerimi bile
unutuyordum.
Sızlasın, bırak dindirme. Sızlıyorsa iyileşiyordur.
Sesi nefesime küskün. Nefesi tenimi görmüyor. Dünyanın bütün palavralarına inanıp onu arıyorum. Kayboluyorum.
Göğsünü aç korkuya. Ancak o zaman uçabilirsin.
Yıkık dökük bir şehirde neyi seveceğini bilememişti. Ölümden beter günlere, beter öfkelere kilit kırmıştı. Buruk kanatlarla havalanmaya çalışan umudunun yere çakılışına kimse şahit olsun istemiyordu.
"Öğretmenim" diyor, "ben büyünce fotoğraf olmak istiyorum."
Herkesin derdi kendini didikliyor.