İnsanın yıldızlara baktığı zaman duyduğu evrensel korku gibi duygulara yer yok bu arada, ne yazık. Aşağılık, seviyesiz korkular panayırı.
Sayfa 634 - İletişim yayınlarıKitabı okudu
Yıllardır kelimeleştirilmesi güç korkular içindeyim.
Hayatla ölüm birbirine değiyor.
Annemi hatırlıyorum, her yalnızlığımda hatırladığım gibi.
Onun sözlerini, gülümsemesini...
Onun ölümünü...
Kendi ölümümü hatırlıyorum.
Bütün korkularım terk etti beni.
Gençliğimde muhtaç olduğum, büyüttüğüm, tenimde taşıdığım korkular, artık onlara ihtiyacım olmadığını bildiklerinde gittiler.
Annemle gittiler, benle gittiler.
Kar yağıyor.
Sahil sakin ve sessiz.
Kristal tozlan uçuşuyor.
Gövdeleri buzla parlayan ağaçlar suskun.
Artık dönmeliyim...
senin adın
buzul mavisi!
çünkü mavilerde uyur,
benden sana geçen
sende beni kalkındıran ne varsa!
sevdiğim, açlığımın uzak ufku,
her sabah;
güneşten ne zaman işaret alırsan
ne zaman dar gelirse soluğun
böyle uzun sarılmaklara,
fikrini kurcalarsa eğer
açık korkular,
işte o zaman
mavilere,
mavilere
uyandır beni... 
Yılmaz Erdoğan
“Drogon,” dedi şarkı söyler gibi yüksek sesle, tatlılıkla, bütün korkular unutulmuştu. “Dracarys.”
Siyah ejderha kanatlarını açıp kükredi.
Epsilon Yayınları, Çeviri: Sibel AlaşKitabı okudu
İnsanlık ailesine baktığımızda, yaşam çok zordur çünkü korkular yaşamı yönetir.
Korkular zihinsel durumdan başka bir şey değildir.
Sayfa 196Kitabı okudu
Çocukluğum olmadı benim/ Gençliğim olmadı. / Babam karanlık bir adamdı/ Korkularla besledi bizi/ Annem zayıf mı zayıf / Sevgisini göstermeye korkardı. / Bir küçücük kumru kuşu büyüttüm / Göğsümün gizlisinde/ Yumuşaklık adına, sevgi adına/ Konduğu tüm dalları / Aykırı bir rüzgâr aldı. / Baskılar safra gibi attı dışarı /Korkular safra gibi attı /Evimden uzak evler üstüne /Gerçeğini şimdi bile bilmediğim /Ne olmadık düşler kurdum. / İnce içlenmelerle her akşam/ Dalgın baktığım camlardan/ Bir gizli mutluluk sızardı/ Işık yerine... /
Hayaller, anlamsız korkular; kaybolun!
Hayat devam ediyor ve ben hâlâ yaşıyorum.
