Korona günlerinde deneyimlediğimiz türden bir izolasyonun sonucu gibi...
Göz kapaklarımda, aylardır hüküm süren acının yerini sakin bir yorgunluk almıştı. Bu yorgunluk o kadar yumuşak ve rahatlatıcı geliyordu ki yataktan çıkmak istemedim. Öylece uyanık bir halde dakikalarca yattım yatakta, bu sakinliğin tadını çıkardım. Bir anda sesler duymaya başladım. Aralarında konuşan birkaç insanın sesi gibiydi ve bunun beni ne kadar mutlu ettiğini size anlatamam. Sorgu yargıçlarının öfkeli ve kaba konuşmaları dışında aylardır hiçbir şey duymamıştım. 'Rüya olmalı...' dedim kendimce. 'Rüyadır kesin. Gözlerini açarsan bu sesler de kaybolup gidecek, açma gözlerini! Bırak bu rüya biraz daha sürsün, yoksa gözlerini açtığında aynı duvarları, aynı lavaboyu görecek ve bu sesleri duymayacaksın!
Sayfa 63 - YakamozKitabı okudu
