Bazı arkadaşların özlediği sohbet edebilme çabasını en çok ben anlıyorum yalnız yaşamanın en berbat yeri hesapsız plansız öylesine boş boş konuşabileceği kimsenin olmaması. Burada herkez doğal olarak korumacı davranıyor birinin güvenini kazanmak cok zor.
Bir başkasının çocuğunuzu herhangi bir şekilde istismar etmesini önlemenin bir tek yolu var. Bu yol çocuğa korumacı yaklaşmak, onu evden çıkarmamak, çocuğun kiminle nerede ne zaman ne yaptığını “anne-babalık işte” gibi şefkat kisveleriyle kontrol etmek değil. Bir başkasının çocuğunuzu herhangi bir şekilde istismar etmesini önlemenin tek yolu, çocuğun eleştirel, sorgulayıcı, aktif düşünen zihinsel mekanizmasını en başından örselememektir. Bizim ona davranışlarımızı sorgulamamasını, alıp olduğu gibi kabul etmesini, sadece ona gösterilene uyum sağlamasını, bizim her zaman haklı olduğumuzu öğrettiğimiz çocuk, bir başkasının kendisine yaklaşımının yanlış olduğunu nasıl düşünebilir, nasıl sorgulayabilir?
