Pencere önünden sonra çekildim köşeme, bulutlarla anlaşamadık. "İnlemenizi kesin!" dedim, umursamadılar. Çünkü umursamayınca kolay, çoğu şey.
Çünkü köprüler sallanabilir, bir çatırtı gümbürtünün habercisidir. Bazen yakarsın sadece, bir gecede.. Pişman olmaya vaktin olmaz. Yıldızlar arkasını döner ve kaybolur her gece gözüne düşen görüntü. Bir zamanlar gördüğün böceklerin samimiyetini anlarsın. Özlersin de onları.
İnancın yıkıldığı yerde, yollardan fışkırıyor beton direkler. Çizgi filmlerde abartmıyorlar bu yüzden o kadar. Hissettiğime daha çok inanıyorum, söylenenler 'kanatlı' ve giderler uzağa, hiç uğramamışlar gibi.
Ve yalan.. Daha gerçek, gerçek'ten..
Bi' kahve içer miyiz?..
youtu.be/mDlN99b0EBs
Karşımdasın işte…
Bana bakmasan da oradasın, görüyorum seni.
Ah benim sevdasında bencil, yüreğinde sağlam sevdiğim.
Kalbime gömdüm sözlerimi, ceset torbası oldu yüreğim.
Tıkandığım o an,
Elimi nereye koyacağımı şaşırdığım o an işte,
Aklımdan o kadar çok şey geçti ki takip edemedim.
Ellerim boşlukta, ben darda kaldım.
Ellerim buz gibi, ben
Bir fotoğrafya
Karşımdasın işte…
Bana bakmasan da oradasın, görüyorum seni.
Ah benim sevdasında bencil, yüreğinde sağlam sevdiğim.
Kalbime gömdüm sözlerimi, ceset torbası oldu yüreğim.
Tıkandığım o an, elimi nereye koyacağımı şaşırdığım o an işte,
aklımdan o kadar çok şey geçti ki takip edemedim.
Ellerim boşlukta, ben darda kaldım.
Ellerim buz gibi, ben harda kaldım.
Bir senfoni vardı kulağımda çalınan, bitti artık hepsi…
Köşeme çekildim, hani hep kaldığım köşeme.
Bakış açım belli oldu yine.
Geride kalan, ardından bakar gidenlerin.
Bir meltem olacak rüzgarım dahi kalmadı benim.
Dağlara çarptım her esişimde.
Yollara küfrettim her gidişinde.
Demiştim sana hatırlarsan:
“Önemli olan ‘zamana bırakmak’ değil, ‘zamanla bırakmamak’tır…”
Şimdi bana, geçen o zamanın Unutulmaz sancısı kalır.
Gittiğim eğer bensem, söyle bana kimden gittim?
Sende yoktum zaten ben, ben yine bende bittim…
Nazım Hikmet RAN
Hayatımda çok yanlış insanlara güvendim. Bu farklı olur gözüyle baktığım kim varsa daha sıradan çıkınca ayrı bir tükendim. Ama bunu kimseye belli etmedim. Çekildim köşeme, hissizleştim. İnsanın geleceği en kötü noktalardan biri hissizleşmektir. Çok sevmenin hakkını verdiğim gibi hissizlesmenin de hakkını verdim.
Sayfa 19
İzin Verin De Biraz Soluklanayım
Ben gerçekten kötü bir insan değilim. Ne aksi bir adamım, ne uysal; ne namuslu, ne alçak, ne de onurlu biriyim. Ne kahramanım, ne de bir korkak. Hiçbir şey olmadım. Şimdi bir köşeme çekildim. Bir yandan akıllı insanların bir baltaya sap olamayacaklarını ve yaşamda başarılı olanların sadece aptallar olduğunu düşünerek avutuyorum kendimi. 19. Yüzyılın insanı öncelikle iradesiz olmalıdır, hatta buna zorunludur. Becerikli, iradeli bir insan oldukça dar kafalıdır. Ben kırk yıllık bir yaşamdan sonra bu kanıya vardım. Artık kırk yaşındayım. Evet, bu kırk yıllık bir ömür, kova bir yaşam ve yaşlılığın ta kendisi. Kırk yaşından fazla yaşamak bence ayıp bir şeydir. Bayağılığın ve adiliğin ta kendisi. Bana açıkça, onurunuz üstüne söyleyebilir misiniz, kırk yaşın üstüne kimlerin çıktığını? Dilerseniz ben size bunların kimler olduğunu söyleyeyim; ancak aptallar ve namussuzlar yaşarlar kırk yaşından sonra. Ben bunu, o saygın, beyaz saçlı, güzel kokular sürünmüş yaşlıların yüzüne bile söyleyebilirim! Buna hakkım da var; çünkü ben de altmış yaşına, hatta yetmişe kadar yaşayacağım - Hatta seksen yaşıma kadar, izin verin de biraz soluklanayım.
Sayfa 8
