İnsan nerede doğacağını, bedenin ne kadar acıyı kaldıracağını, ne kadar yükü omzu ile iteceğini bilemiyor. Bilmediği bu topraklarda insan ancak başıboş dolaşıp ardı arkası olmayan umutların peşinde koşuyor. Bilmediği için de her şeyi deneyerek öğrenmeye çalışıyor. Bana boyumdan büyük yükler verdiler sonra da al bunları şu karşı komşunun dağların taşı dediler. İnsanlık ideali diye tutturdular, dünyayı kurtarırım sandım koştum arkalarından, sonra da insanlığımı aldılar gittiler benden. Benden geriye ne kaldı desem, şu kara kuru derim biraz solmuş tenim kaldı. Yolda bulduklarımı da kurtaramadım, biraz da yolundan ettim herkesi. Bir deli gibi koştum durdum dünyayı ettim dünyalıktan. Bir deli gibi koştum durdum dünyaları ettim kendimden. Şimdi sırtımda çantamla şaşırdım kaldım...
MÜTHİŞ BİR TREN
Kıraathanenin camları önüne oturmuşlardı. İki arkadaştılar. Nargilelerinin marpuçlarını emerek susuyorlardı. Zayıf olan, lülenin ateşini nargilenin kehribar ağızlığıyla düzeltti. Bir-iki nefes daha çekti. Marpucu sardı. Nargileyi önünden itti. Bu, yüzü karanlık, karışık bir adamdı. Kalın kaşları vardı. Bu kaşların altında
Hırsıma ne şöhret yetti, ne şan;
Döndüğüm her nokta dünyadan nişan,
Nefsimin ardından koştum perişan,
Ondan bir kıl bile avlayamadım...
Sayfa 83 - Necip Fazıl KısakürekKitabı okudu
Hep hayaller arkasından koştum. Hep olmayan felaketler için ağladım. Bu hiçler için o kadar yoruldum ki, aşkı da inkar edecek hale geldim.
Sayfa 94Kitabı okuyor
Hırsız
Ben bu kayıkla balığa çıkmak istiyorum, bir seferliğine,"
dedi. Bunu benden istediğine bin pişman oldu. Dudaklarını
kemirrneye başladı. "Yok. yok istemez," dedi. "Adamın aklına
kim bilir ne gelir," dedi. "Boyadık ya, sağ olsun, o da bize yeter," dedi, yürüdü. Arkasından koştum: "Nusret beye söyleyeceğim," dedim. "Ne olacak bir seferlikten."
"Yok," dedi, "söyleme. Kim bilir adarnın aklına ne gelir,
kayığını boyadık diye. Boyadık ya, yeter."
Gördüğüm en güzel uçurumdun. Ve ben, bütün intiharlarımı göğüs kafesime doldurup sana koştum. Ölmek bu kadar zor olmamalı.
Şimdiye kadar sevilmedim.. Çok özendim.. Fakat sanırım ki sevmedim.. Yahut biraz öyle zannettiklerimin sevgi olmadığını şimdi anlıyorum.. Gençlerin kalplerini saadetle dolduran sevda perisi benim gönlümde hiçbir vakit bir hakikat şekline girmek lütfunu göstermedi.. Daima hayaller suretinde kaldı.. İşte ben öyle oyalandım.. Hep hayaller hülyalar arkasında koştum.. Hep mevcut olmayan güzeller için ağladım.. Bu hiçler için o kadar yoruldum ki.. Aşkı da inkâr edecek bir hâle geldim..
Sayfa 85 - İskele YayıncılıkKitabı okuyor
“İnsan hayatla dalga geçerek, kostüm giyerek yaşayamazdı. Çünkü kimileri sadece acıyı bilirdi, hiçbir işe yaramayan, hiçbir faydası olmayan, sadece acısın diye var olan o insafsız ve biçimsiz acıyı; kendilerini bu acıya gömer, kederlerinin, Sadece onlara ait olan kederin hep daha derinine saplanırlardı, o sonsuz mecraya, o karanlık maden ocağına; sonunda tepelerine çökecek ve kurtulamayacakları o mağaraya.”
Dışardan hiç yol gitmemişim gibi duruyor
ama içimden üç yüz elli kilometre koştum.
Ben ben değildim artık; bunu çok iyi biliyordum, kendimi bırakıp peşinden koştum.
“dışarıdan hiç yol gitmemişim gibi duruyor ama içimden üç yüz kilometre koştum.”