"Sokulgan biri sayılmazdı. İnsanlardan kaçardı.
Değişik bir dünyadan çıkıp gelmiş bir yabancı, vahşi, ürkek bir yaratıktı.
Onun , Bozkırkurdu'nun yalnızlığı, 'bilinçli bir yalnızlıktı."
Hey BozkırKurdu ,
inan bana senin hislerin, korkuların, isteksiz , zorlama davranışların,
kalabalıklar içindeki yalnızlığın,
mutlu olmayı beceremeyen, yalnızlığı seven halin,
aslında hepimizde biraz var.
İçimizde iyi olma ve kötü olmanın savaşı, çıkarcı olma ya da olmamanın savaşı hep var.
Yaptığımız her davranışı aslında içimizde hep sorguluyoruz. Ben bu iyiliği yaptım , ama beklediğim maddi ve manevi bir karşılığı var mıydı? Bunu saf , iyi niyetimle mi yaptım gerçekten..
Ya da ben arkadaşıma "geçmiş olsun" derken, onun acısını gerçekten hissettim mi içimde, yoksa 'öyle gerektiği için ' mi söyledim?
İçimde binbir türlü sıkıntı varken, bir yakınımın düğününde attığım göbekler ne kadar gerçekti, ben hala bekar ve mutsuz haldeyken, arkadaşıma gülerek söylediğim 'iyi dileklerde' ne kadar gerçekçiydim.
"Harry Haller'in yüzünde, yolunu şaşırmış, korkuyla bakan ürkek bir BozkırKurdu gördüm.
Gözleri bazen hain hain, bazen mahsun mahsun parlıyordu."
İşte ne kadar inkar etsek de, hepimizin içinde bir Bozkırkurdu geziyor... Bazen haince kalbimizi ısırıyor ve kaçıyor... Geçen sene okuduğum , okuması ve anlaması özellikle ikinci yarısı zor olan ama derin derin düşündüren bir kitap.
