Zaman hem dost, hem düşmandı.Hem mazlum, hem zalim.Aktıkça köpüren bir nehir, durdukça kuduran bir şehir...Özlem ve sevdanın tuzağı.İyi ile kötünün, iyilik ile kötülüğün yolunu ayıran bir despot.Bazen rahmette zahmet, bazen zahmette rahmet...Hayırda şer, şerde hayır...Bütün bunlar zamanın kalple alâkalı olduğunu da gösteriyordu; mutluluk ile çoğalıyor, keder ile yitip gidiyordu.Bir çizgiydi sanki, sonu yok bir çizgi, başı olmadığı gibi.Ne bir tezgâhta dokunuyor, ne bir rengi var.Allah, insanlara birer parçasını böluştürüvermiş.Kalbin atışıyla birlikte başlayıp kalbin susmasıyla sona eren bir vehim.Ama aynı zamanda Eflatun'un mağarasındaki gölgeye kimliğini veren cevher...
Zaman denilen şey, varlığın tamamını ve insanın tüm hücrelerini kontrol ederek beraberinde sürükleyip götürüyordu, o kadar. belki bu bir değişim ve dönüşümün kuralıydı. Hatıralar veya Hayaller... zaman hem dost, Hem düşmandı. hem Mazlum, hem Zalim. aktıkça köpüren bir nehir, Durdukça kuduran bir şehir... Özlem ve Sevda'nın tuzağı. iyi ile kötünün, iyilik ile kötülüğün yolunu ayıran bir despot. bazen rahmette zahmet, bazen zahmet de rahmet... Hayırda şer, şerde hayır... Bütün bunlar zamanın kalple alakalı olduğunu gösteriyordu; mutluluk ile çoğalıyor, keder ile yitip gidiyordu. bir çizgiydi sanki, sonu yok bir çizgi,başı olmadığı gibi. ne bir tezgahta dokunuyor, ne bir rengi var. Allah, insanlara birer parçasını bölüştürüvermiş. kalbin atışıyla birlikte başlayıp kalbin susmasıyla sona eren bir Vehim. ama aynı zamanda Eflatun'un mağarasındaki gölgeye kimliğini veren Cevher...
Sayfa 226Kitabı okudu
Zaman şüpheler ve vehimlerle doluydu. Kökleri çok derinlere, kadim geçmişe uzanıyor, ne azalıyor, ne çoğalıyordu. Evrenin tamamını kuşatan o güç içerisinde geçmişin, geleceğin veya şimdinin gerçek anlamı neydi? Bilinmezlik içindeki hakikatin yürüttüğü o hükmü bir türlü öğrenmek mümkün olmuyordu. Zaman denilen şey, varlığın tamamını ve insanın tüm hücrelerini kontrol ederek beraberinde sürükleyip götürüyordu, o kadar. Belki bu bir değişim ve dönüşümün kuralıydı. Hatıralar veya hayaller... Zaman hem dost, hem düşmandı. Hem mazlum, hem zalim. Aktıkça köpüren bir nehir, durdukça kuduran bir şehir... Özlem ve sevdanın tuzağı. İyi ile kötünün, iyilik ile kötülüğün yolunu ayıran bir despot. Bazen rahmette zahmet, bazen zahmette rahmet... Hayırda şer, şerde hayır... Bütün bunlar zamanın kalple alâkalı olduğunu da gösteriyordu; mutluluk ile çoğalıyor, keder ile yitip gidiyordu. Bir çizgiydi sanki, sonu yok bir çizgi, başı olmadığı gibi. Ne bir tezgâhta dokunuyor, ne bir rengi var. Allah, insanlara birer parçasıni bölüştürüvermiş. Kalbin atışıyla birlikte başlayıp kalbin susmasıyla sona eren bir vehim. Ama aynı zamanda Eflatun'un mağarasındaki gölgeye kimliğini veren cevher...
_Kızımı dar kıçından zımbaladıktan ve içinde patladıktan sonra yatakta yatan babamın yanına uzandım. Onun yaşlı bedenini okşamaya başladım. Kalan son nefesiyle bile babafingoma vurmaya çalışıyordu. Yavaşça arkasını çevirip içine, küçük yaşlı deliğinden içeri girdim. Onu skmeye başladığımda zevkten ne hale geldiğimi düşünebilirsin. İşte o sırada
_Bir halden yoksun olmak veya sahibi olmak, yoksunluk veya sahip olma ile aynı şey değildir. Sahip olma, söz gelimi, görmedir. Yoksunluk ise körlüktür ama ne görme sahibi olmak görmedir, ne de kör olmak körlüktür. Körlük herhangi bir yoksunluktur. Halbuki kör olmak, yoksun olmaktır, yoksunluk değildir. Üstelik, körlük, kör olmanın özdeşi olsaydı
