Başka bir özgürlük tarihini yıkıntının altından kurtarma girişimi olan bu kitap, bugünün siyasi tartışmalarının ötesine giden yeni bir sözdağarcığı öneriyor. Özgürlük deneyimini, dünya üzerinde bir birlikte-yaratma süreci olarak; siyasi eylem, bireysel yargı, kişisel ve kamusal hayal gücü ve düşünce alanlarında bir macera olarak ele alıyor."
Adını Puşkin’in bir şiirinden alan kitap, Aiskhylos ve Euripides, Tocqueville ve Dostoyevski, Berlin ve Ahmatova, Kafka ve Kierkegaard, Heidegger ve Arendt dahil birçok yazar ve düşünürün özgürlük hakkındaki görüş ve tavırlarını özgün bir bakış açısıyla değerlendiriyor.
Özgürlüğün kutsallıkla ilişkisi, özgürlük ile özgürleşme arasındaki fark, totaliter rejimlerde baskı ve sansür, “kötülüğün sıradanlığı”, özgürlüğün vatansızlığı, aşkta özgürlük, en katı hapis koşullarında bireysel muhakeme ve hayal gücü gibi konuların ele alındığı bu kapsamlı eser, her şeyden önce özgürlüğün değerini ve ona sahip çıkmanın gerekliliğini hatırlatıyor bizlere. 
Svetlana Boym
Argümanları, diğer bütün "normal insanlar" gibi davalının da fiillerinin suç unsuru teşkil ettiğinin farkında olması gerektiği varsayımına dayanıyordu ve "Nazi rejiminin istisnalarından olmadığına" göre esasen Eichmann da normal bir insandı. Ne var ki, Üçüncü Reich koşulları altında sadece "istisnaların" "normal" tepkiler göstermesi beklenebilirdi. Meseleye ilişkin bu basit hakikat, hâkimlerin ne çözebildikleri ne de kaçabildikleri bir açmaza yol açıyordu.
Sayfa 30Kitabı okudu
Genç olduğum zamanlardaki kalbimi özlüyorum. Belki saftık, toyduk, hamdık, ama iyiydik. İyi. Şimdi kimsenin kolay söyleyemeyeceği, yalın bu sözcük uğruna bir gençlik verdik: “İyi”. Şimdi her çeşit kötülüğün, zeka oyunu; her çeşit aşağılamanın ince alaycılık sanıldığı bir çağa geldik. Ancak, her gün damarlarımıza aşırı doz siyah mizah şırınga ederek katlanıyoruz gündelik hayat dedikleri sığlığın derin karanlığına. Hiçbir karanlık o kadar derin değildir. Her şey, herkesin gözü önünde kaybolup gider. Zamanla hayat boşalır, hülyalar tavsar, her şey sıradanlaşır. Hiçbir şey hayatın sıradanlığı kadar acı vermez insana. Çaresizlik, en “resmi” duygumuzdur. Çünkü, “Devlet” desteklidir. Bütün çaresizliklerimizi devlete borçlanırız.
Sayfa 136Kitabı okuyor
Kötülüğün Sıradanlığı
İnsanları, onlara karşı ödevlerini düşünemiyor, sadece resmi hizmetlerini, onun gerektirdiği şeyleri yapmaya bakıyorlar. Bunları insanların birbirlerine karşı ödevlerinden üstün tutuyorlar.
Sayfa 460Kitabı okudu
Eichmann'ın rüyası Yahudiler için akıl almaz bir kabustu: Başka hiçbir yerde, (Macaristan'dan bahsediyor) bu kadar kısa sürede bu kadar çok insan tehcir edilip ortadan kaldırılmamıştı. İki aydan az bir zamanda, vagon başına yüzlerce insan düşen tıka basa dolu yük vagonlarıyla 147 trenin taşıdığı 434.351 insan ülkeden ayrıldı; Auschwitz'deki gaz odaları bu kadar izdihamı kaldıramadı.
Sayfa 147
Mesela, muhtemelen Kızıl Ordu Doğu'dan yaklaştığı için, Eichmann bu ülkenin "Doğu'dan Batı'ya doğru taranmasını" emrediyordu ve bu da Budapeşte Yahudilerinin ilk haftalarda tahliye edilemeyeceği anlamına geliyordu- bu durum, başkentlerinin judenrein (Yahudilerden temizlenmiş) hale gelme konusunda öncülük etmesini isteyen Macarlarda büyük bir üzüntü yaratıyordu.
Sayfa 147
"Tanınmış" Yahudiler meselesi Almanya'da hala unutulmuş değil. Gazilerden ve diğer imtiyazlı kategorilerden bahsedilmezken, bu uğurda onca Yahudi kurban edildiği halde, "ünlü" Yahudiler hala üzüntü konusu. Özellikle de kültürlü elitler arasında, Almanya'nın Einstein'ı kapı dışarı etmesinden çok büyük bir üzüntü duyduğunu hala açık açık dile getiren insanların sayısı az değil. Gelgelelim bu insanların fark etmedikleri bir şey var: Dahi olmasa da, küçük Hans Cohn'u karşıdan ateş edip öldürmek, birini kapı dışarı etmekten çok daha büyük bir suç.
Sayfa 141
Böylece katiller, "İnsanlara ne korkunç şeyler yaptım!" demek yerine, "Görevlerimi yerine getirirken ne korkunç şeyler görmek zorunda kaldım, bu görevin omuzlarıma yüklediği yük nasıl da ağır!" diyebiliyorlardı.
Sayfa 114
1943'te mağlubiyet yaklaştığında bile, resmi olarak hala sadece "muarızla, Yahudilerle" ilgilenen tek büro Eichmann'ınkiydi. Ama tekelini kaybetmişti aslında, çünkü o dönemde bütün bürolar ve aygıtlar, Devlet ve Parti, Ordu ve SS bu sorunu çözmekle meşguldü.
... Muazzam bir güce sahip bütün bu organların birbirleriyle sıkı bir rekabet içinde olduklarını da unutmamak lazım -bu durumun kurbanlarına bir faydası yoktu tabii, zira hepsinin tek bir amacı vardı: olabildiğince çok Yahudi öldürmek.
Sayfa 80
Savcı ne kadar uğraşırsa uğraşsın, bu adamın "canavar" olmadığı ortadaydı, ama soytarı olmadığından kuşkulanmamak elde değildi. Bu şüphe meselenin tamamı açısından hayati bir önem taşıdığından; Eichmann ve onun gibilerin milyonlarca insana çektirdiği ıstırap göz önünde bulundurulduğunda, böyle bir şüpheyi devam ettirmek çok zor olduğundan, Eichmann'ın en korkunç soytarılıkları pek fark edilmedi ve neredeyse hiçbir zaman rapor edilmedi.
Eichmann'ın bu konudaki kanaatleri mütevazılıktan çok uzaktı: "Kaderin bana bahşettiği birkaç yetenekten biri, bana bağlı olduğu ölçüde, hakikati söyleme yeteneğidir."
Savcı, işlemediği suçları (!) üstüne yıkmaya çalışmadan önce bile böyle bir yeteneğe sahip olduğunu iddia etmişti.