İnsan! uçurumuna hiç kimse inemedi,
Delinin düşü güzeldir bilgeninkinden!
“O korku dolu kalbin sanki nişan tahtası.”
Üç beş yerine parlak güneşler vuran
Karanlık bir fırtına oldu gençliğim.
“Ne ki gerçek yolcular, yalnız onlardır giden
Gitmek için; ve kalpler hafiftir balon gibi,
Kaçmazlar hiçbir zaman kötü talihlerinden,
Bilmeden nedenini, her zaman derler: Haydi!”
Ne var ki, görünmez bir Melek esirgeyince,
Reddedilen o Çocuk güneşle sarhoş olur,
Ve yediği içtiği hemen hemen her şeyde
Cennet taamı ile kevser şarabı bulur.
Sonsuz gülmeye hükümlü
Artık gülümseyemeyen!
Hem yanağım hem de tokat!
Hem kurbanım hem de cellat!
Ezen ve ezilen çarkta!
Kralı gibiyim yağmurlu bir ülkenin.
Ben, bu masal dünyasının mimarı,
Sanki yeni bir evren kuruyordum,
Okyanusu denizi deryaları,
Sırça bir tünelden geçiriyordum.
Uyuyuversem!
Benim neyime yaşamak.
Uslansana, acım benim, dinlenip dursana artık.