Memur “Kimin külleri var içinde?” diye sordu.
“Harvard Üniversitesi’nden Profesör Maximilian Wagner’in.” “Nereye götürüyorsunuz?”
“Vasiyeti üzerine İstanbul’a.”
“Akrabası mısınız?”
“Hayır.”
“Pasaportunuzu görebilir miyim?”
“Elbette.”
Memur bir süre pasaportuma baktı ve “Herhalde Müslümansınız” dedi. “Evet!”
“Sizin dininizde ölüleri yakmak günah değil mi?”
“Belki, bilmiyorum ama olabilir. Çünkü İstanbul’da krematoryum yok.”
Belli ki durum çok tuhaf gelmişti memura. Alman isimli Katolik bir profesörün küllerini İstanbul’a taşıyan bir Müslüman kadın. Herhalde içinden “Dünya globalleşti dedikse bu kadar da demedik” diye geçiriyordu ama biraz ciddi, biraz da aksi tavrım üzerine daha fazla soru sormaktan vazgeçti. Görevini yapmaya başladı.
“Ölüm sertifikası yanınızda mı?”
“Evet, buyurun.”
Nancy’nin bana vermiş olduğu sarı zarfı uzattım.
“Peki, uluslararası kremasyon belgesi?”
“Hepsi zarfın içinde.”
Bunlara da baktıktan sonra, kemanı kontrol etti.
“Peki” dedi. “Her şey düzgün görünüyor. Sorularımla canınızı sıktıysam özür dilerim.”
“Hayır” dedim. “Ama niye bu kadar merak ettiniz?”
Memur,
“Çünkü ben de Müslümanım” dedi. Arkasından “Elhamdülillah!” diye ekledi. Belli ki ölünce kendini yaktırmayacaktı.
Maun kutuyu özenle yerine, köpüklerin arasına yerleştirdim, paketi alıp bekleme salonuna gittim.
Sayfa 397Kitabı okudu
'' Otopsiyi yaptıklarında ben burada değildim ancak burada yazılanlara göre ölüm sebebi tetrodotoksin olarak belirtilmiş.
Kanda rastlanmış. ''
'' Ve bu tetoksin... ''
'' Tetrodotoksin , '' diye düzeltti morg görevlisi onu , en ufak bir ukalalık yapmadan.
'' Evet , nedir o? Ve vücuda nasıl verilir? ''
Doğal oluşumlu bir nötrotoksindir. ''
Baxter ve Edmunds ona boş boş baktılar.
'' Bu bir zehir ve adam muhtemelen bunu yemiş. Çoğu TTX ölümü , kirpi balığı tüketiminden kaynaklanır ; bazıları için çok lezzetli olsa da ben şahsen Ferroro Rocher çikolatasını tercih ederim. ''
Baxret'ın midesi bir kez daha acı içinde guruldadı. '' Başkomiserime gidip Kremasyon Katili'ni bir balığın öldürdüğünü mü söyleyeyim? '' dedi heyecansız sesiyle.
Adam özür diler gibi , '' Öyle ya da böyle hepimiz öleceğiz , '' deyip omuz silkti.
Ölülerin Yakılması
Kremasyon ve ardından küllerin urne adı verilen bir kaba konarak gömülmesi, Germen ölü gömme geleneğin de tipik bir uygulama halini almıştır.
Sayfa 98Kitabı okudu
Kremasyon, ölen kişinin cesedinin yaklaşık olarak 900-1200 derece sıcaklıkta en az 70 dakika yakılması olayı.
İlk kremasyon uygulaması prehistorik döneme kadar uzanmaktadır. Eski insanlar alev ve ısının tüm nimetlerinden faydalanmaya çalışmışlardı. Bronz çağı ile birlikte Grek yarımadası ve Anadolu’da cesedin yakılarak ruhun göğe yükselmesi amaçlanıyordu. Bundaki amaç ruhun özgür olması idi. Roma İmparatorluğu döneminde kremasyon uygulaması yapılmakta ve küller de urne denen kaplarda saklanmaktaydı.
Orta Avrupa’da MS.400’lerde Hıristiyanlığın yaygınlaşmasıyla kremasyon yerine toprağa gömülme uygulamalarına geri dönüldü. Batı kültüründe tekrar kremasyon uygulamasına 1800’lerde dönüldü. 1896 yılında Floransa şehrinde yapılan Uluslararası Tıp Konferansı’nda kremasyon uygulaması, halk sağlığı ve toprakların yaşam için korunması önerisi kabul gördü ve bu karar Avrupa, Amerika ve Avustralya’da hızla yayıldı.
1873 yılında Prof. Bruno Brunetti tarafından geliştirilen kremasyon fırını Viyana’daki sergide görücüye çıktı. Kraliçe Viktorya’nın Operatör Hekimi Sir Henry Thompson tarafından ilk kremasyon cemiyeti halk sağlığı amaçlanarak kuruldu. 1878’de Avrupa’nın ilk teknolojik krematoryumları Woking, Birleşik Krallık ve Gotha, Almanya’da faaliyete geçti.
©wikipedia
“Yüzyıllardır insanlar ölüleri gömerek, verimli arazileri gereksiz yere cansız bedenlerle dolduruyordu zira beden makinesel işlevi ile birlikte ölümden sonra sadece organizmalar için besin kaynağından başka bir şey değildir. Bu gereksiz ve zahmetli ritüeller yerine ölülerin yakılması, bedenin sahibi ve diğer insanlar için daha faydalı bir yöntemdir. Kremasyon sayesinde bedenlerin çürümesi beklenmeden, karbonik asit, amonyak ve havanın da etkisiyle toprağa karışmış küller zamanla verimli ovalara dönüşecektir”
Sayfa 63Kitabı okudu
Kremasyon
İnsanların ölümlerinin ardından yakılmalarıyla oluşan külün, aslında insanın oluşumunu tamamlayan tuzdan başka bir şey olmadığı bundan yüz yıl önce açık bir şekilde kanıtlanmıştır.
Yerleşme alanının dışında yapılan gömülerde ise cesetler genellikle nekropolis de denen mezarlıklara çeşitli şekillerde gömülürlerdi.Bu, çoğu kez normal gömme (inhumasyon),kimi zaman da yakarak gömme (kremasyon) türlerinde olabilirdi. Yakılarak gömülmüş ölülerin külleri ve yakma töreninden geriye kalanlar çoğu kez urne denen bir çömlek içine konarak saklanırdı.
Sayfa 77Kitabı okudu
Etrüsklerin Lidya kökenli olduklarını farz edenlerin dayanak noktalarından birisi de Kuzey İtalya'da Erken Demir Çağı (MÖ 1100-700) Villanova kültürünün ölülerini yakarak (kremasyon) gömmüş olmaları ve Etrüsklerin sahneye çıkmasından itibaren ölü gömmenin (inhümasyon) daha da yaygın hâle gelmesidir. Böylece gelenekleri değiştiren dış unsurun Lidyalılar olabileceği sonucuna ulaşılmaktadır.
Sayfa 111Kitabı okudu
Şimdi de dünyanın üzerinde Alman faşizminin yarattığı büyük korku yükseldi. İdam edilenlerin feryatları ve inlemeleri havayı doldurdu. Kremasyon fırınlarının dumanından gökyüzü kapkara, güneş görünmez oldu.
Öldükten sonra gömülmeyi tercih edenler için kapalı bir tabutta çürüme süreci uzun zaman alır (bir tahmine göre beş ila kırk yıl) bir mezar, ortalamada ancak on beş yıl kadar ziyaret edilir; bu nedenle çoğumuz için dünyadan ayrılmak, belleklerden çıkmaktan daha uzun sürer. Yüz yıl kadar önce, her yüz kişiden yalnızca biri kremasyon (yakılma) işleminden geçerdi ama bugün İngilizlerin dörtte üçü, Amerikalıların da yüzde 40'ı bu yolu tercih ediyor. Kremasyon sonucunda kalan küllerin ağırlığı ise yaklaşık iki kilogramdır.
Sayfa 391Kitabı okudu
