Her gün biri çıkar, başlar, benim ben demeye,
Altınlarıyla, gümüşleriyle övünmeye.
Tam işleri dilediği düzene girer,
Ecel çıkıverir pusudan: Benim ben, diye.
Tirsa min a herî mezin:
Rojekê ez bêxwedî bimirim
Tirs e ha, bêxwedîkê, fam bike!
Mirov piştî dimire
Nikare gora xwe bikole
Hema bi tenê jî bo vêya
Li cem min be lê!
Hepimiz için söz konusu olan, özünde bir saat daha yaşamaktı, üstelik, her şeyin cinayete indirgendiği bir dünyada, tek bir saat bile başlı başına bir olguydu.