Bütün bunların ötesinde, 1789 Devrimi'nin başarısında en önemli rol oynayan, toplumsal ödül almayı hak ettiklerine inanan özellikle Paris'teki şehirli sankülotlar -küçük dükkân sâhipleri, işçi liderleri ve ücretliler-, politik haklarını elde edemedikleri gibi maddi olanaklarını da artmamış, ucuz ve yeterli yiyecek istekleri karşılanmamıştı; tatminsizlikleri giderek artıyordu. Uğradıkları haksızlıklar ve özlemlerinin uzun bir geçmişi vardı; ancak devrime aktif olarak katılmaları ve olaylar içinde fiilen yer almalarıyla, "insan haklan" ve "halkın egemenliği" gibi bulaşıcı sloganlarla tanışmalarıyla bunlar yeni bir içerik ve kesin tanımlar kazandı. Böylece, sankülotlar giderek dikkate alınması gerekli bir politik güç olmaya başladı; iktidar arayışı içindeki güçlerle ittifaklar kurmaları burjuvazi içindeki bölünmeleri derinleştirdi. Bu süreç devrimin, 1789 yılında bu harekete başlayanların ne düşündükleri ne de bu niyetle yola çıktıkları bir biçime kaymasına yol açtı.
Sayfa 111 - PdfKitabı okuyor
Herkesin bir birine karşı olan itirafında ne çirkin bencillikler, ne kötü maksatlar meydana çıkıyordu. Çeşitli ırklar arasında değil aynı millet içinde hatta aynı aile fertleri içinde bile emellerde ne derece anlaşmazlığın, ne kadar küçük menfaat hesaplarının hüküm sürdüğü ortaya çıktı.
Ey güzel insan, sen de onun gibi bir tutkunun esiriysen, onun acıları sana avuntu olsun, eğer yazgından yada kendi hatandan dolayı bir arkadaş bulamıyorsan, bu küçük kitap dostun olsun.
Bugün yüreğim çok acıdı...
Şiir biter,
Yollar biter,
Yıllar biter,
Hayat biter,
Boşver çocuk boşver.
Sen hep böyle insan kal.
Vedalar ancak güzel yürekleri acıtır.
Eğer yollar bir gün birleşicekse, kısmetinde varsa birleşir.
Dünya çok küçük çocuk hemde çok..."
Üçüncü lem'a
Bak, şu kâinat-ı seyyalede, şu mevcudat-ı seyyarede cevelan eden zîhayatlara! Göreceksin ki bütün zîhayatlardan her bir zîhayat üstünde Hayy-ı Kayyum'un koyduğu çok hâtemleri vardır. O hâtemlerden bir hâtemi şudur ki:
O zîhayat, mesela şu insan, âdeta kâinatın bir misal-i musağğarı, şecere-i hilkatin bir semeresi ve şu âlemin bir çekirdeği gibi ki enva-ı âlemin ekser numunelerini câmi'dir. Güya o zîhayat, bütün kâinattan gayet hassas mizanlarla süzülmüş bir katredir. Demek, şu zîhayatı halk etmek ve ona Rab olmak, bütün kâinatı kabza-i tasarrufunda tutmak lâzım gelir.
İşte eğer aklın evhamda boğulmamış ise anlarsın ki bir kelime-i kudreti mesela, "bal arısı"nı ekser eşyaya bir nevi küçük fihriste yapmak ve bir sahifede mesela, "insan"da şu kitab-ı kâinatın ekser meselelerini yazmak hem bir noktada mesela, küçücük "incir çekirdeği"nde koca incir ağacının programını dercetmek ve bir harfte mesela, "kalb-i beşer"de şu âlem-i kebirin safahatında tecelli ve ihata eden bütün esmanın âsârını göstermek ve bir mercimek tanesi kadar mevki tutan "kuvve-i hâfıza-i insaniyede" bir kütüphane kadar yazı yazdırmak ve bütün hâdisat-ı kevniyenin mufassal fihristesini o kuvvecikte dercetmek, elbette ve elbette Hâlık-ı külli şey'e has ve bu kâinatın Rabb-i Zülcelal'ine mahsus bir hâtemdir.
Dünyaya düşkün yararcıyla dindar insan arasındaki fark budur. Bunlardan ilki, “Bak, ne kadar mutluyum. Para kazanıyorum ve kafamı dinle bozmuyorum. Onu araştırmak mümkün değil, zaten onsuz mutluyum ben,” der. Buraya kadar sorun yok, en azından yararcılar için. Fakat bu dünya feci bir yer. Eğer bu insan başka insanların canını yakmadan bir şekilde mutlu olabiliyorsa, yolu açık olsun. Ama eğer bana gelip, “Bunu sen de yapmalısın, yapmazsan aptalsın demektir,” derse ben de, “Yanlış düşünüyorsun çünkü sana zevk veren şeylerin benim için en küçük bir çekiciliği yok. Birkaç altın peşinde koşacak olsam hayatımın bir anlamı kalmaz! O zaman ölsem daha iyi!” derim. Dindar biri böyle cevap verir.
Hiç de estetik olmayan görsellerle karşınızdayım. Taşınıyoruz.
İlk kitaplardan başladım. Zaman içinde bir hayli kitap toplamışız evimize. Elime aldığım her kitap bir milisaniyeliğine de olsa beni başka bir ana götürüyor.
Annemin genç kızlığında İsmet Özel’e, Rasim Özdenören’e imzalattığı neredeyse o her yeri çizili kitaplar. Annemin ben 10
İnsan ne sefil, ne küçük sebeplere mahkûm!
“Herkesin büyük bir ustalıkla gülerek geri çekildiği bir dünyaydı. Her yeni başlangıç yeni bir pişmanlık demekti. Gittiği yerlerden yüklenip geliyordu insan yalnızlığını. Umutsuzluk öyle bir yılgınlık yaratmıştı ki herkes her söze inanır olmuştu. Çifte sürgülü kapılar aralandıkça buz gibi bir suskunluk sızıyordu eşiklerden. Herkes yaşadığı oyuğun soğukluğu ile orantılı bir kasıntı içindeydi. Eşyalar bile sahiplerinden daha sıcak, daha kişilikliydi. Gökyüzünü çarşılarda yitiren insanlar, odalarında yanan ışıklara bakarak niyet tutuyorlardı. Yıldızlar çoktan çekilmişti çatılardan. Kimse bir ayin gibi yaşamıyordu günün batışını. Kimsenin sabahla arındığı yoktu. Herkes ölçülü bir incelikle birbirine elini uzatıyor, ama kimsenin eli kimseye değmiyordu. Dokunmak nesnesiz bir duyguydu, insanın gövdesinde taşa kesilen. Küçük adamların büyük yalnızlığı doldurmuştu dünyayı."
Sayfa 112 - Kırmızı Kedi YayıneviKitabı okudu
İnsan dediğin mum gibidir, bir gaflet anında püf dedin mi söner gider. Gaflet anımız da pek çoktur. İşi kuvvete dayamamalı. Başkaları, başkaları…
Sayfa 189 - İletişim YayınlarıKitabı okuyor
Küçük Acılar
Ne konuşmalarımızda tat kaldı
Ne susmalarımızda bir hikmet
Olur olmaz şeylerden alınır kırar olduk
Zamana benzedik iyice, çekilmesi zor.
“Eşyayı dahi incitme.’ diyen medeniyetin mensuplarıyız.” dedi İbrahim tenekeci. “ Su içtikleri bardağı öpen mevlevileri düşünün. Ormana girerken, genç ağaçları korkutmamak için baltanın sapını bezle saran tahtacıları. Şimdi ise birbirlerinin küçük bir hatasını bekleyen ne çok insan var..”