Yavuz Sultan Selim’in muhteşem mektubu
Ben ki, Devlet-i Âli hükümdarı, gazilerin serdarı, kahramanların efendisi, bütün iman düşmanlarını yıkan, ezen yüzyılımızın firavunlarının, kibirli ve zalim kralların önünde baş eğdiği Murat Han oğlu, Fatih Sultan Mehmet oğlu, Sultan Bayezid oğlu, Sultan Selim Han'ım.
Sen zalimlikte İran'ın kanlı hükümdarı, Sohak ve Avrasiyab'a
"Bismillâh" her hayrın başıdır. Biz dahi başta ona başlarız. Bil ey nefsim! Şu mübarek kelime, İslâm nişanı olduğu gibi, bütün mevcûdâtın lisân-ı hâliyle vird-i zebânıdır.
İman ve Küfür Müv.
"Aklım başımda değildi, küfür gibi huzursuzdum. Herkes beni unutmuştu, ben kimseyi unutmamıştım."
"On altı," dedi dişlerini sıkarak sonra bana baktı. "Bak gerçekten bilerek yapmıyorum, görüyorsun, zorunda bırakıyorlar beni." O sırada bir mahkum, üzerimdeki üniformadan olsa gerek benim kolumdan kavrayıp çekiştirdiğinde Tugay, mahkumu öyle bir itekledi ki, mahkum duvara yapıştı. "Siktiğimin salağı," dedi dişlerini sıkarak. "Gardiyanın elini mi tutup yürüyeceğim burada?"
Mahkum Tugay'ı yeni görmüş olacak ki gözlerini kocaman açtı ve ellerini kaldırarak özür dileyip geriye doğru kaçtı. Şaşkınlıkla ona bakarken sonrasında bu anı düşünüp gülmeyi aklımın bir köşesine yazdım ve Tugay'la yürümeye devam ettim.
"Küfür ettim yine," dedi sanki az önce dört kişiyi öldürmemiş gibi. "Bugün çok abarttım." Hâlâ eğlenebiliyor, sakin sakin böyle cümleler kurabiliyordu, ben onun yerinde olsam bu kadar kargaşanın sahibi olarak aklımı kaçırırdım, bunu biliyordum.
"Umutsuz bir aşk çökmüşse gönlüne sabahın üçünde, özellikle onun orada, yerinde olmadığı kuşkusuna kapıldığında telefon etmeyi gururuna yediremiyorsan, ister istemez içe dönüp kendinle baş başa kalırsın; o anda akrep gibi sokarsın kendini ya da hiçbir zaman postalamayacağın mektuplar yazarsın ona, ya da odanda ileri geri volta atarsın, hem küfür hem dua edersin, sarhoş olursun ya da kendini öldürecekmiş gibi davranırsın. Bu gidişat bir süre sonra tatsızlaşır, bıktırır insanı. Yaratıcı biriysen -ama unutma , o anda boktan bir durumdasın- acılı anılardan ortaya elle tutulur bir şeyler çıkarabilir miyim diye sorarsın kendi kendine. Ve işte bir gece saat üç sularında başıma gelen tam buydu. Birden karar vermiştim , çektiğim acıyı tuvale dökecektim..”
Büyük acılarla yara almış insanlara, "Zaman her şeyin ilacıdır" lafı küfür gibi gelir.
Sayfa 208Kitabı okudu
"Aklım başımda değildi, küfür gibi
huzursuzdum. Herkes beni unutmuştu, ben
kimseyi unutamamıştım."
"Bismillah her hayrın başıdır. Biz dahi başta ona başlarız. Bil ey nefsim, şu mübarek kelime İslâm nişanı olduğu gibi bütün mevcudatın lisan-ı haliyle vird-i zebanıdır."
Sayfa 13Kitabı okudu
Uzun zamandır kimseyle birkaç cümleden fazla konuşmuyordu. Ve içine girdiği, insanların birbirlerini süzdükleri kalabalıklarda ise kendini daima fazladan hissediyordu. Ağızlardan çıkan hiçbir sözü dinlemediği halde, söylenen en masum kelimeyi bile kendisine edilmiş bir küfür gibi algılayabilirdi.
Sayfa 204
Yalnızca hayatımızı düzenlediğimiz gibi yanlış bir düşünceye kapılmala kalmıyor, bir de üstelik sevinçleri düzenlemek, kendimiz için en mükemmel koşulları planlamak gibi kibirli bir yol tutuyoruz. Bütün bunlar, yaşamDan istediğimiz şeyler. Neden bu terim yaşamDa istediğimiz şeyler değil? Neden yaşamdan? Çünkü ‘an’ları soyutluyoruz. Yaşamlarımızı bir boşluğun, soyutun, yaşamlığın içinde kurmaya çalışıyoruz. Ve “orada uzakta “ bulunan yaşam ne zaman işin içine karışsa -kendini gösterse kaderimize küfür ediyoruz.
Sayfa 255Kitabı okudu
