"3 ocak 1799 çarşamba sabahı, kırk iki yaşında, sakalında belki tek ak bile bulunmayan genç bir adam olarak son nefesini verip hâmûşâna karışan şeyh gâlib'in cenazesi yıkanırken, henüz hayatta olan babası mustafa reşid efendi'nin oğlunu son olarak görmek istediği, teneşirin başında, yağmur gibi dökülen gözyaşları aksakalından süzülürken "ah oğul, bu tahtaya kara sakal yakışmıyor" dediği bilinmektedir."
Sayfa 85 - geçdi galib dede candan yâ hû
Şeyh Galip
Mağlubun olmada günden güne efzun
Şayeste idi mahlasın olsaydı Gururi
Galib görünen Esad'a menhus diyorsun
Hüzni'yi unuttun mu ne yaptın a Sururi
Sayfa 195Kitabı okudu
“Hoşça bak zâtına kim zübde-i âlemsin sen
Merdüm-i dîde-i ekvân olan âdemsin sen”
Vuslat dediğim benim eceldir...
Derdi hasretle neler çektiğimi ben bilirim
Yareme şimdi ne zehr ektigimi ben bilirim
“Sustuktan sonra söylenen sözler eğer aşkın sırlarına dairse, sözden daha yüksek ne vardır?
Sururî
Bilmem ey menhus adın Esad mıdır,Galib midir
Zatını tarif kıl kimsin kime mensubsun
Gerçi dersin şairane ben tegallüb eyledim
Piş-i erbab-i suhanda galiba mağlubsun
Sayfa 195Kitabı okudu
Gâlib bir rubâisinde hiç kimseyi mazmunlarını anlamadıkları için ayıplamayacağını, çünkü bunların her birinin "güher-i gayb-ı hüviyyet" olduğunu ve akıl dalgıcının bu incileri bulup çıkaramayacağını söylerken biraz da Sebk-i Hindî'yi târif eder gibidir:
"Ol şâir-i kemyâb benim kim Gâlib
Mazmunlarımı anlamamak ayb olmaz
Yektâ güher-i gayb-ı hüviyyetdir hep
Gavvâs-ı hıred behre-ver-i gayb olmaz"
Sayfa 27 - Kapı YayınlarıKitabı yarım bıraktı
Hüsn ü Aşk aslında sadece Gâlib'in eseri değil, yorgun bir medeniyetin son güzel şarkısıydı.
Sayfa 36Kitabı okudu
" Hani rüyada söyler, sabah unuturuz ya,
işte öyle unutulmuş nice binlerce şiir
onun'çün Haşim'inki rüya üstüne rüya! "