Galib deyince nedense gözümün önünde, mum alevinden devasa yangınlara kadar boy boy ateş manzaraları canlanır; üzerime şerareler yağıyor sanırım. Ruhum Sevgioğulları yurdundan esip gelen yanık türkülerle çalkalanır. Bunun sebebi Galib'in , neredeyse üç dizeden birinde ateşe düşmüş olması, yahut ateşin binbir çeşidinden yanıcı ilhamlar devşirmiş olması belki de...
Bütün ömrü "Ah mine'l -aşk ( Aaah, aşktan ve aşkın elinden!..)" diye yanarak geçen Galib'in romanı da herhalde ateşle yazılabilirdi ki Kuğunun Son Şarkısı'nda da en geniş yer ateşe ayrılmış. Okurken o ateş sizi de yaksın; o aşkın yıldızları birer yalım olup kafanıza yağsın istiyorsunuz!
Yahya Kemal, bu kubbede, yani kendi gök kubbemizde ebediyyen yaşayacak olan bir sestir. Kuğunun son şarkısı. Edebiyatımızın has bahçesinde boy atan şâhâne bir gül. Dünün zevkini, yaşadığı çağın insanlarına aşılayabilen bir büyücü. Bakışlarını ezeliye çeviren, bülent servilerin gölgesinde, maziyi, yani mazinin ebedi değerlerini dile getirerek dehrin hayhuyuna kahkahalarla gülen bir rinttir.
Sayfa 131 - İnsan YayınlarıKitabı okudu
Kuğunun Son Şarkısı…
Efsaneye göre, hayatları boyunca neredeyse hiç ses çıkarmadan yaşayıp giden kuğular, öleceklerini anlayınca ölmeden hemen önce bir şarkı söylermiş. Hem de yılların sessizliğinin acısını çıkarırcasına öylesine hoş, öylesine dokunaklı bir sesle söylerlermiş ki, bu ses bir insanın hayatında duyup duyabileceği en güzel ses olurmuş.
Nilgün Marmara’nın Kuğu
Bahara geç kavuşur, sevgilim, büyük dağlar.
" Faruk Nafiz Çamlıbel "
Sayfa 165Kitabı okudu
Şeyh Galib
Bir şu'lesi var ki şem'-i cânın
Fânusuna sığmaz âsmânın
Sayfa 178 - Kapı YayınlarıKitabı okudu