O benim dünümdü; yazılarımda derim ya, dününü bilmeyen bugünü bilemez, yarını düşünemez
Yahya Kemal, bu kubbede, yani kendi gök kubbemizde ebediyyen yaşayacak olan bir sestir. Kuğunun son şarkısı. Edebiyatımızın has bahçesinde boy atan şâhâne bir gül. Dünün zevkini, yaşadığı çağın insanlarına aşılayabilen bir büyücü. Bakışlarını ezeliye çeviren, bülent servilerin gölgesinde, maziyi, yani mazinin ebedi değerlerini dile getirerek dehrin hayhuyuna kahkahalarla gülen bir rinttir.
Sayfa 131 - İnsan YayınlarıKitabı okudu
Galib deyince nedense gözümün önünde, mum alevinden devasa yangınlara kadar boy boy ateş manzaraları canlanır; üzerime şerareler yağıyor sanırım. Ruhum Sevgioğulları yurdundan esip gelen yanık türkülerle çalkalanır. Bunun sebebi Galib'in , neredeyse üç dizeden birinde ateşe düşmüş olması, yahut ateşin binbir çeşidinden yanıcı ilhamlar devşirmiş olması belki de...
Bütün ömrü "Ah mine'l -aşk ( Aaah, aşktan ve aşkın elinden!..)" diye yanarak geçen Galib'in romanı da herhalde ateşle yazılabilirdi ki Kuğunun Son Şarkısı'nda da en geniş yer ateşe ayrılmış. Okurken o ateş sizi de yaksın; o aşkın yıldızları birer yalım olup kafanıza yağsın istiyorsunuz!
"Kuğunun en güzel şarkısı en son söylenendir."
Âh mine’l Âşk
Kevser’i âteş-nihâdın aşk
Dûzah-ı cennet-nümânın adı aşk
Bir lügat gördüm cünün isminde ben
Anda hep cevr ü cefânın adı aşk
" Yerdeki ıslaklık geceleyin düşen çiyden değil, gözlerine duman kaçan yıldızların gözyaşlarındandır. "
Kan ağlasın bu dîde-i dür-bârım ağlasın
Ansın benim o yâr-i vefâdarım ağlasın
Çeşm ü dehân ü ârız u ruhsârım ağlasın
Başdan başa bu cism-i siyehkârım ağlasın
Ağyârım ağlasın bana hem yârım ağlasın
Guş eyleyen hikâyet-i Esrâr’ın ağlasın
Galib’ in Esrar için yazdığı mersiye “o kadar üzülür ki, arkasından yazdığı mersiye âdeta söze dönüşmüş gözyaşlarıdır.”Kitabı okudu
" Pişmek, mecazen olgunlaşmayı ifade etmektedir; yanmak ise daha yüksek bir merhale. "
Şeyh Galib
Bir şu'lesi var ki şem'-i cânın
Fânusuna sığmaz âsmânın
Sayfa 178 - Kapı YayınlarıKitabı okudu
Hüsn ü Aşk aslında sadece Gâlib’in eseri değil, yorgun bir medeniyetin son güzel şarkısıydı.
Sayfa 36Kitabı okudu
Tâ cümle nihân ıyân ola hep (başlangıçtan beri gizlenmiş olan ne varsa hepsi açık olsun)
Sayfa 122 - hüsn ü aşkKitabı okudu
Fikret’in Osmanlıcası, Osmanlıcanın kemali, Yahya Kemal, kuğunun son şarkısı.
Sayfa 239Kitabı okudu
Orhan Pamuk
" Biz yürüdükçe karanlık sokaklar ve üzerimize üzerimize sarkan korkunç evler açılıyor; biz yürüdükçe kaldırımlar ve dükkânlar anlamlanıyormuş . "