"Gözleri içine düşmüş kırık bir kukla gibiyim."
Sayfa 32
Yaşıyor muyuz, yoksa sadece Var mı Oluyoruz?
“Yaşamak ile Var Olmak, aynı şeyler değildir. Aralarında sonsuz bir boşluk var ve hepimiz o boşluğun içerisinde debeleniyoruz. Aynı çerçevenin içinde sırtımızdaki türlü yüklerle omuzumuza mühürlenmiş, ucu kim bilir kimin elinde olan iplere bağlı olarak, bıkmadan usanmadan aynı oyunları oynamaya devam ediyoruz. Sahnede bizi eğlendirene ‘bakın bu benim,’ diyerek yaralarımıza gülüyoruz. Oysa bizi sahneye çıkarıp iplerimizi ileri geri oynatmak istediklerinde dişlerimizle koparmalıydık o ipleri. Dişimiz kırılırdı en fazla kolumuz bacağımız. Neticede kukla değil miyiz, ne fark ederdi ki bizim için. Ama yapamadık işte. Çünkü biz insanız, zayıfız, riyakarız, korkarız, alçağız…”
Sayfa 150Kitabı okudu
Asır geçsede maalesef değişmeyen şeylerden...
Kadın kılığına giren Talat,
kadınlara sokaklarda yapılan sarkıntılıkları öfkeyle karşılar.
Şöyle der kendi kendine:
''Ah biçare kadınlar, neler çekerlermiş.
Biz erkekler onları kukla mesabesinde kullanıyoruz.
Yolda serbest ve rahat yürümelerine mani oluruz.
Bu ne rezalet ve küstahlık.
Bir erkek, tanımadığı başka bir erkeğin yüzüne bakmaz, söz söylemez.
Lakin tanımadığı ve hiç görmediği bir kadına gülerek yüzüne bakmaya ve söz söylemeye başlar.''
Sayfa 39 - Karbon KitaplarKitabı okudu
