" Ama aşk aşk, diye sızlandı kül rengi küçük kuş ve kendisi için aşkın adıyla ölçülen bir cümle değeri istedi.Bana, seni seviyorum de, dedi.Ben sormadan, ben istemeden, kendiliğinden. Bir değil çok kere, Son değil ilk; İlk değil son kere, seni seviyorum, de. Bir cümle."
Sayfa 48Kitabı okudu
Nazan Bekiroğlu
O zaman anladı kül rengi küçük kuş, beyaz mermer şehrin hiçbir yarayı sadece kendi hacminden ibaret bir yara olarak taşımadığını. Bütün zamanların üst üste yığılmışlığında, açılan son yarada, bütün yaralarını kanattığını. Bütün yaralarının gidip o ilk yaraya bağlandığını ve o günün katliamında kanar gibi kanadığını.
Sayfa 50 - Timaş YayınlarıKitabı okudu
Her ne olduysa oldu, ama beyaz mermer şehrin tam kalbinin üzerinde telâş içinde uçarken, kül rengi küçük kuş, duyamadığı cümlenin öfkesiyle, pençelerini araladı, sitem taşını usulca bıraktı. Taş, kalbe çarptı. Hiçbir ağırlığı yoktu görünürde, ama yaralı bir muhabbetin kaldıramayacağı kadar ağırdı. Beyaz mermer şehir şaşırdı önce, ne olduğunu anlamadı. Hiç beklemiyordu doğrusu bir sitemi, böylesini. Tam alnının üzerinden boydan boya bir kırık geçti. Öyle derin ki! Ölü anadilinde, kül rengi küçük kuşun henüz öğrenmediği bir kelime söyledi, o kelimeyle inledi. Zambaklar, dağ lâleleri, çiğdemler inledi. Sustu sonra beyaz mermer şehir, yumdu ve kendi içine çevirdi siyah ve güzel gözlerini. Bu oldu. Devamı yoktu.
Timaş yay.Kitabı okudu
Yapma! Fıtratında göç yazmadığı halde göçe kalkışan gafil bir kuşsun, o kadar. Beyaz mermer şehrin kalbindeki kan lekesi üzerine düşen kül rengi küçük kuş kadar yol yorgunusun.
(COK UZUN VE KİTAPTA HERBİR SÖZÜN DÜŞÜNÜLESİ EN NAİF BÖLÜMÜ)
“ Momo, şimdi o büyük salonun içindeydi. Burası en büyük kiliseden daha görkemli, en büyük istasyonların salonlarından bile daha genişti. Güçlü sütunların üzerinde yükselen tavan neredeyse görünmüyordu. Etrafta hiç pencere yoktu. Kocaman salonu aydınlatan altın renkli ışık çevrede
Herkese yetecek kadar gözyaşı, herkese yetecek kadar tebessüm, der dururdun. Yapma! Fıtratında göç yazmadığı halde göçe kalkışan gafil bir kuşsun, o kadar. Beyaz mermer şehrin kalbindeki kan lekesi üzerine düşen kül rengi küçük kuş kadar yol yorgunusun. Yol yürür. Yoldan da yolcudan da daha yorgunsun. Hiçbir şehre dokunmaya kalkışmayacak ve hiçbir şehrin sana dokunmasına izin vermeyecek kadar yorgun.
...
Kül rengi küçük kuş, gitmekten çok kalmak, aşmaktan çok beklemek için yaratılmıştı.
Küçücük bir sitem taşı sadece. Alnından geçen çizgi öyle derindi ki şehrin, küçücük bir sitem taşının bunca kırığa yol açmasının imkanı yoktu. O zaman anladı kül rengi küçük kuş, mermer şehrin hiç bir yarayı sadece kendi hacminden ibaret bir yara olarak taşımadığını. Bütün zamanların üst üste yığılmışlığında, açılan son yarada, bütün yaralarını kanattığını. Bütün yaralarının gidip o ilk yaraya bağlandığını ve o günün katliamında kanar gibi kanadığını.
Aşkın karaladığını aklamanın, aşktan daha büyük olduğunu görebilseydi kül rengi küçük kuş, kısacık ömrü ne kadarsa onun sonuna kadar, ama bambaşka bir mecrada akıp gidecekti bu hikaye.
Fıtratında göç yazmadığı halde göçe kalkışan gafil bir kuşsun, o kadar. Beyaz mermer şehrin kalbindeki kan lekesi üzerine düşen kül rengi küçük kuş kadar yol yorgunusun. Hiçbir şehre dokunmaya kalkışmayacak ve hiçbir şehrin sana dokunmasına izin vermeyecek kadar yorgunsun. Her defasında yanılacak, kırılırcasına dövülen kapıyı duymayacak, yanından geçip giden ezel tanışını tanımayacak, omuzlarından tutup sarsanı yalanlayacak kadar; Mevlana'yı işitmeyecek denli. "Benim ben," dendiğinde "sen değilsin sen," diyecek denli.