Kalbin temizse hikayen mutlu biter diyorlar ya; külliyen yalan. Nerde temiz kalpli biri varsa en büyük darbeyi o yiyor.
“Ben de yaşlanmaya başladığımı insanlarla kurduğum ilişkiden anlamıştım. Daha bir sevmez oldum onları. Tanıdıkça seversin diyorlar ya, külliyen yalan.”
Annem artık dokunmuyordu bana.
Kimseye dokunmuyordu. Biraz yanına yaklaşsam, boynundan yukarı doğru süratle kızarıyor, cüzzamlıymışım gibi çabucak benden uzaklaşıyordu. Eskiden yanaklarımda yumuşacık adımlarla dolaşan ince, uzun parmaklı ellerini, artık sadece evin bir yerlerini ovup parlatmak iÇin kullanıyordu.
Bir keresinde yine banyodaki görünmez lekelerle mücadeleye girişmişken, arkasından sarılıp yanağından öpüvermiştim. Oyun gibi. Hani sanki aramızda sebepsiz bir küslük vardı da ben öpünce barışacaktık. Annem yine eskisi gibi sarılıp sevecekti beni; saçlarımı okşayacak, alnımdan öpecekti. Ne var ki onun yerine çığlığa benzer tiz bir iniltiyle itmişti beni.
Güvercin elleri titremişti. Sonra ovmakta olduğu klozete eğilip uzun uzun kusmuştu.
Onu öptüm diye !
Bu olay, ellerimizle ilgili bir milat oldu.
Bir daha artık ben de dokunmaya çalışmadım ona.
Biz annemle kusmuk dolu bir klozetin önünde severek ayıldık.
Zaman her şeyin ilacı derler. Söyledikleri başka yığınla safsata gibi bu da külliyen yalan. Annem zamanla düzelmedi.
Sayfa 73 - hep kitapKitabı okudu
Kalbin temizse hikayen mutlu biter diyorlar ya; külliyen yalan. Nerde temiz kalpli biri varsa en büyük darbeyi o yiyor.