Senin gibi rüzgârını yanında taşıyanları barındırmaz hiçbir yer. Unut artık!
Sayfa 63Kitabı okudu
Sen takıldığı girdapları gerçek sananlardansın,
Sayfa 28Kitabı okudu
Sessizlik bana hep büyük gürültüleri taşıyor.
Sayfa 34Kitabı okudu
Yaşarken birbirlerinin hayatlarına değmemek için, üstlerine kalır, sorumluluk yüklenmek zorunda kalırlar ya da vicdanları rahatsız olur korkusuyla birbirlerinden fersah fersah kaçan, beylik hal hatır sormalarına içten bir yanıt gelir diye yüz yüze bakmaktan sakınan, kendi kutsal rutinlerinin bozulma ihtimalinden bile dehşete kapılan, aile ve akraba denen o kan bağı yığınının sahte varlığı karşısında yok olmaktan, görünmez olup çekip gitmekten başka bir şey hissetmiyordu.
Sayfa 111Kitabı okudu
Bu halinin nedeni kendi vazgeçişleri miydi, konuştuğunda bile kendini doğru dürüst ifade edemeyişi, başladığı cümlenin sonlanmadan kalışı, sesini duyuramayışı, her şeyin bir rol gibi gelişi... Bilmediği ne çok şey vardı kendine dair. Adam olmayı, baba olmayı, koca olmayı.. Hadi bırakalım bütün bunları, oğul olmayı, yeğen olmayı, akraba olmayı... Hiçbir rolü becerememişti. İşte, yapayalnızdı artık.
Sayfa 101Kitabı okudu
- Ya aşk, tekleşmek değil midir sizce?
- Ben sıkıldım yalnızca. Kim kimi niçin bekler?
- Kim kimi niçin bunca dehşetli sevip sonra da terk eder?
Sayfa 94Kitabı okudu