Şiir
Benim şehrimdir yolgeçen hanı
Kuşlar dahi uğramıyor aşiyanıma biliyor musun
Kargalar mesken tutmuş yürüyen leşler üzerinde pikede
Ve serçelerle birlikte uçuyorlar
Anlamıyorum
Dokuz katlı bir viraneden uzakları seyretmekteyim
Bazen betonlar engel, bazen sisler manzarama
Bazen yokuşlar ki sorma gitsin
Âh bir bilsen nasıl nefes nefeseyim
Günden
Günler
Agaç her gün meyve vermez. Konuşmayan ağaçlar da var. Ne dallarında çiçekler gülümser baharları, ne çiçeklerinde arılar dolaşır. Konuşmayan ağaçlar da var.. Zindanda söylenen şarkıyı kim dinler? Zindanda söylenen şarkı ölüm kokar, zincir kokar, küf kokar. Ölüm açacak kapısını bir sabah o zindanın, ardına kadar. Kuşlar gibi geçiyor günler önünden, cıvıldamıyorlar. Günler tren, günler mavi ufuklara eriyen birer ümit. Kanatlarından yakalayamıyorsun kuşları. Tren sessiz gidiyor rüya ülkelerine.
Sayfa 124Kitabı okudu
Güzel bir şiir bırakıyorum lütfen sonuna dek okuyunuz.
Eksilmiştim, eskitmişti zaman
Zaman eskitirken,
beni bir kez aklına getirmez mi?
Gözbebeklerim yüklü bir yağmur bulutu,
Hüzünler ısmarlıyor yine,
aspire olmaya ramak kala.
Bir erkek bir kadından çiçek bekliyor,
bir kelebek doğuyor iri kanatlarıyla.
Ağlamaklı bakıyor bu gece.
Yaraya kadar indik, yaradana gitmemek olmaz diyor.
Ehvenişer hayatlar
Babam Ölemiyor, Çünkü Yaşamaya Başlamadı (Giriş)
Çoğu babamız yaşamaya başlamadan göçer. Bu yüklerinin, şartların ağırlığındandır. Özellikle toplumumuzda yeni yetişen ergen dediğimiz bireylerce ve bu çağa yeni girecek gençlerce bu durum daha da ağırlaştırılır, babaların yükleri şu içerisinde bulunduğumuz "ihtiyaçlar sınırsızdır" öğretisince kurulmuş tüketim çağında birken bin olur.
5 Nisan 1987
Mecidiyeköy'de F/M Kitap Fuarında imza günü.
Can Yücel:
"Sözcükler şairlerden daha iyidir."
Doğrusu, sözcükler kıskançoğlu kıskançtır. Birini kucağınıza aldığınızı gördüler mi ötekiler de hop omzunuza.
Ama gerçek sözcükler her gün, her dakika karşınıza çıkan sıradan ve görgüsüz sözcükler değildir. Gerçek sözcükler ya amberparis adıyla çiçekler ya vızlak adıyla böcekler ya da gövkazı adıyla kuşlar arasında boy satar.
Kimisi hayvanların boynuna takılan çandır, hongurdak denilir. Kimisi gök gürültüsüdür, güldürbaba diye anılır. Ve de duvardaki açık dolap ise kör-taka, şaşkın ise şamşalak, işsiz güçsüzse lelevan ya da itgüden, çürük meyve ise atif-ütüf, tıknaz ve tombul ise zubuş, daha da şişmansa hekelek adlarını kuşanır.
Tümünü sıralamakla akıllar hayran kalır. Açık yeşilse ıhlamur yeşili, mor ise levarike pembesi, açık sarı ise turna gözü, sarıya çalan yeşil ise rezeda olur.
Başaran:
Elbet sözcüklerle yazılır şiir
Alnı kanayan sözcüklerle
Kimisi topraktan çıkarılmıştır
Kök kokar
Kimisi denizden yoksun
Gökyüzü kokanları da vardır
Onlarla kurulup bozulur dünya
Günler
Ağaç her gün meyve vermez. Konuşmayan ağaçlar da var. Ne dallarında çiçekler gülümser baharları, ne çiçeklerinde arılar dolaşır. Konuşmayan ağaçlar da var...
Zindanda söylenen şarkıyı kim dinler? Zindanda söylenen şarkı ölüm kokar, zincir kokar, küf kokar. Ölüm açacak kapısını bir sabah o zindanın, ardına kadar.
Kuşlar gibi geçiyor günler önünden, cıvıldamıyorlar. Günler tren, günler mavi ufuklarda eriyen birer ümit. Kanatlarından yakalayamıyorsun kuşları. Tren sessiz gidiyor rüya ülkelerine.
Ve işte yine başladığım yerdeyim. Dünya’ya gözlerimi açtığım minik gezegenimde. Evimde... Ev, benim evim... Doğduğum büyüdüğüm, burası giriş kapısı mesela 5 basamak vardır, ezbere bilirim. Evde sesler yükseldiğinde bir aşağı bir yukarı gidip geldiğim küçük gezegenimin kara deliği. Burası mutfak mesela yine bir gün annemin babamı sabaha kadar