alın size kitap önerileri :)
1. Hayvan Çiftliği - George Orwell (1945)
2. Çavdar Tarlasında Çocuklar - Jerome David Salinger (1951)
3. Uğultulu Tepeler - Emily Bronte (1847)
4. 1984 - George Orwell (1949)
5. Bülbülü Öldürmek - Harper Lee (1960)
6. Fareler ve İnsanlar - John Steinbeck (1937)
7. Frankenstein - Mary Shelley (1817)
8. Sineklerin Tanrısı - William Golding (1954)
9. Bir Noel Şarkısı - Charles Dickens (1843)
10. Aşk ve Gurur - Jane Austen
11. Jane Eyre - Charlotte Bronte (1847)
12. Kuyucaklı Yusuf - Sabahattin Ali (1937)
13. Cesur Yeni Dünya - Aldous Huxley (1932)
14. Puslu Kıtalar Atlası - İhsan Oktay Anar (1995)
15. Dünya Şampiyonu - Danny Roald Dahl (1975)
16. Yüzüklerin Efendisi Serisi - J. R. R. Tolkien (1954)
17. Kuşların Şarkısı - Sebastian Faulks (2003)
18. Dokuzuncu Hariciye Koğuşu - Peyami Safa (1930)
dipnot ben hepsini okumadım...
Bütün yalancı tanrılar içinde en baskın olanı ise insan egosu dediğimiz şey, yani kendisini yaratıcısından bağımsız kabul eden ve kendi kendisinin efendisi gibi hareket eden benliktir. Bu benliğin, rehber edinmeyi reddettiğinde verdiği emirler, Kur'ân'da "hevâ ve heves" olarak isimlendirilir ki Arapçada rüzgâr manasına gelen “hevâ" kelimesiyle aynı kökten gelmektedir. Bu noktada Kur'ân, "hevâ ve hevesini tanrı edinen kişi" yi, kuşların kaçırdığı veya rüzgârın aniden alıp uzağa götürdüğü şeye benzetir.
Thingol ve Melian ;
Melian, Valar ırkından bir Maia idi. Lórien bahçelerinde yaşardı ve halkı içinde ne Melian'dan güzeli, ne bilgesi, ne de büyülü şarkılar söylemekte daha maharetlisi bulunurdu.
..Teleri'nin efendisi Elwë yolunu sık sık ulu ormanlara düşürüp, Finwë'yi arardı Noldor'un yaşadıkları yerlerde; işte bu gezintilerinden birinde yıldız ışığı ile
ithakiKitabı okudu
Bi sabah bi kalkmışız her yer beton, her yer rezidans.
Ne var ki dışarıya çıktığı anda büyük bir dehşete kapıldı. Soluk alan, yemyeşil bir orman yoktu artık karşısında. Likenler ve yosunlar, su kaynakları ve dereler de göremiyordu etrafında, bunların yerine artık kuşların ve yabani hayvanların barınağı olmayan çürümüş ağaç gövdeleri ve yanmış toprakla kaplı, uçsuz bucaksız bir çöl vardı. Güneş acımasızca ortalığı yakıp kavuruyordu. Kurumuş toprak, sert rüzgarlar altında yol yol çatlamıştı. Hiçbir yerde bir damla su yoktu - burada kim yaşayabilirdi ki artık?
Bir gün efendisi köleye dedi ki:
-Geceleyin kalkınca beni de uyandır da, ben de namaz kılayım.
Köle efendisine dedi ki:
-Kimde din gayreti varsa, o kendiliğinden uyanır Bir başkasının uyandırmasına gerek kalmaz. Böyle bir gayretin varsa zaten uyanık sayılırsın, ayrıca uyandırılman gerekmez. Eğer seni uyandıracak biri lazımsa, senin için ibadet edecek biri de lazım demektir. Kimde bu istek, arzu yoksa onun toprak başına.
