Ne garip… Bir insana küsünce tüm hayata küsmek ne garip… Bir insanı hudutsuzca sevince tüm dünyayı sevdiğini düşünmek, o insan artık hayatında olmadığında tüm dünyanın hatta kendi kalbinin bile seni terk ettiğini düşünmek… Başka şeyler düşünmeye çalıştıkça zihninin dönüp dolaşıp aynı şeye takılması… Ne garip. Bir zamanlar neşe dolu olduğun, etrafına hep ışık saçtığın o günlerin bir asır kadar geçmişte kaldığını şaşkınlıkla görmen ne garip. Oysa bir asır değil, bir sene öncesiydi sadece gündelik telaşları umursadığın, kalbinin kırılmasına izin vermemek için kalbine tamamen kulaklarını tıkadığın ve bu yüzden hep neşeli , cıvıl cıvıl olduğun… İnsanlara bol keseden dağıttığın aklından, artık kendine hiç pay düşürememen ne garip…