İnsanca aşkın kusursuz ânına ulaştılar. Mükemmel bir anlayış ve uyum ânı yarattılar. Bu doruk noktası bundan böyle bir kıstas, bir kıyaslama ölçütü olacak, sonraları bütün o doğal kusurlar, hatalar aşkı parçaladığı zaman, onlara acı çektirecekti.
Sayfa 30
"Bazen en büyük hatalar, kusursuz sandığımız işlerden kaynaklanır."
Sayfa 73 - DestekKitabı okudu
"Eğer bir kadın başka bir kadın dayak yerken susuyorsa, aynı tokat bir gün onun suratına da inecektir! "
Hoş geldin yeni yaşım, güzelliklerinle gel :)
Cemal Süreya' nın da dediği gibi: " Sadece yorgunum. Ne küs ne yalnız ne aşığım." Fiziksel bir yorgunluk değil bu kalbim yorgun, ruhum yorgun. İyi niyetimin defalarca kez suistimal edilmesinden, insanların beni işi düştüklerinde bilmelerinden yoruldum. Sürekli dinlemekten, sürekli kendi yüküm bana ağır gelirken başkalarının yükünü
Korku insanın kendini tanımasıdır.Bu dünyadaki en büyük korkudur.Küçük şeyler için—küçük hatalar,tamamen insani olan şeyler—öyle şiddetle kınandın ki kendinden korkar oldun.Değerli olmadığını biliyorsun.Bu fikir,hak etmediğin,tamamen değersiz olduğun düşüncesi bilinçaltının derinliklerine işledi.Doğal olarak en iyi yol kendinden kaçmaktır.Herkes bunu farklı şekillerde yapar;biri para,diğeri güç peşinde,bir başkası saygınlık,erdem yada üstünlük için koşar.
Ama işin aslı,hiçbir şeyin peşinde değildirler,sadece kendilerinden kaçarlar...
İnsanın kusursuz olduğunu düşünmesi dışındaki bütün hatalar affedilebilir.
"Beyinsiz yaşamak, deniz anasına özgü bir durumdur oysa. Ta ki, biz teknoloji ile tanışana dek!
Zihnin olağanüstü bir güç ve üstünlük derecesine doğru gelişimi, böylelikle dengenin her bakımdan iradenin aleyhine bozulması –ki gerçek dehanın özünü oluşturan bir durumdur bu- sadece gereksiz bir fazlalık değil, fakat gerçekte hayatın ihtiyaç ve amaçları için de bir engeldir. Bu şu demektir: Gençlikte nesnel dünyayı kavramak noktasında aşırı bir enerji ve ona eşlik eden dipdiri bir hayal gücü ve çok az bir tecrübe, aklı abartılı fikirlere duyarlı hale getirir ve bu çok kere tuhaf hatta garip bir kişilikle neticelenir. Daha sonraki yıllarda ise, bu zihin durumu artık varlığını sürdüremeyip tecrübenin öğrettiklerine yenik düştüğünde, deha kendisini günlük hayatın dünyasında ya da hayatın alışılmış uğraşları noktasında asla o kadar rahat hissetmez ve sıradan akla sahip bir insanın rahatlığıyla hareket etmez: [o dünyanın içinde yer almaz]; kuvvetle muhtemeldir ki ilginç hatalar yapar. Çünkü sıradan bir kafa kendi dar fikirler dünyasında ve eşyayı kendince algılama tarzıyla o kadar kusursuz biçimde rahattır ki, hiç kimse onu bu dairenin içerisinde denetim altında tutamaz; yetenekleri her zaman asli amaçlarına, yani iradenin hizmetini gözetip yerine getirmeye sadık kalır; dolayısıyla kendisini sağa sola yalpalamaksızın ve asla onun ötesine geçmeksizin bu amaca adar.
Diğer taraftan, ifade ettiğim üzere, deha aslında bir monstrum per excessumdur; [Zenginlik-kusursuzluk nedeniyle bozukluklar] nasıl ki bunun tam tersi sert, ateşli, hararetli ve akılsız insan, beyinsiz vahşi bir monstrum per dejectum [Yoksunluk- kusur nedeniyle bozukluklar] ise.
"Ölümü yenmek ister misin? Öyleyse, son nefesine kadar savaş!"
İletişimleri bile "benmerkezcilik" üzerine olan, yoksun varlıkların kuşattığı bir dünyadayız.
Unutma! Bazı şeyler arasında ince bir çizgi vardır.
Aşk ve Nefret, samimiyet ve laubalilik, genişlik ve medeniyet, dürüstlük ve patavatsızlık, insan ve hayvan.
“ Her güzel şey gibi özgürlük de cesur olanlara layıktır.”