Ev bazen öyle kudretli bir kelimeydi ki anlamlarını bulabilmek için yaşamak gerekirdi. Ev, anılarını paylaştığın küçük bir hatıra defteriydi. Ev, yalnız olduğunda gittiğin tek sığınaktı. Ev, yorulduğunda kemiklerini dinlendirdiğin dayanaktı. Ev, gülümsediğinde, ağladığında, haykırdığında etrafta koca yankılar uyandıracak küçük kutuydu çoğu zaman. Ev, kalbini bir taşın içine hapsettiğin esas yerdi. Her ne olursa olsun sadece yatağını yaptığın, başını yastığa koyduğun yer değildi.
Sayfa 57Kitabı okudu
Bana yön vermen gerekirken sürekli yolumu şaşırmama neden oluyorsun, kutup yıldızı
Derler ya hani, "Gerçek dostlar yıldızlar gibidir ve karanlık çöktüğünde ilk onları görürsünüz,"...
Sayfa 32 - Nisa AltunKitabı okudu
Bir insanı paylaşmak eşyalarını ödünç vermeye benzemez. Yeri geldiğinde ondan vazgeçmeyi de bileceksin.
Sayfa 131Kitabı okudu
"Adım Nisa oldu mu?"
"Oldu bornozlu."
"Bana bak!"
"Zaten sana bakıyorum."
"Ya sen bana yürüyormusun?"
"Yürümek ne kelime uçuyorum."
Kozamdan çıkmıştım artık. Tırtıl olarak süründüğüm hayatta kelebek ruhum kanatlarını çırpmıştı. Bir günlük ömrüme neleri sığdırabilirdim, bilmiyorum ama keşfedeceğim bu hayatın bana bir çok şeyi öğreteceğinden adım gibi emindim.
Sayfa 64Kitabı okudu
Sessizce ağladım kendi köşemde. Yutkunmak istedim ama bir şeyler düğümlendi boğazımda…
Peki, o bir gün, gerçekten bir gün gelecek miydi?