Aynalarda yüzümü görmem için önce bir başkası olmam gerek.
Hep böyle odaların eşiğinde kalan ben, çokça daldım kendime.
Şimdi kim merak eder ki beni?
Ah! Yazık, kimsede kimsenin ahı yok. Yazık ki, artık yok!
Gitmeli miyim?
Aslında yılanlara gömlek dikmek için gelmiştim.
Hani olur a; bir harf kadar susabilirim. Annem beni hatırlasın.
Kalkıp bu sabah karanlığında; üşüyen harflere sığınarak kuyu kazıcılara kuyu ödevleri hazırlamalıyım: