Hatırlamak için harcadığımızdan daha fazlasını unutmak için harcıyoruz.
Ve bir şehirde unuttuklarımızı her şehirde hatırlıyoruz.
Yekpare bir kıta değil çünkü hayat, adacıklardan oluşmuş dantelli bir harita ve unutmayla hatırlamanın med cezirlerinde, silindiğini sandığımız bir ada birden çıkıveriyor ortaya.Her şehirde çıkıyor.
Unutmaya çalıştıklarınız zevk verdi çünkü, unutmaya çalıştıklarınız zevk vaat etti çünkü size.
Unutmak, yaşanmış ve yaşanacak olanları yok etmek, silmek, haritanızı derin boşluklara koyu lacivert noktalara boyamak ve eksilmek istiyorsunuz.
Unuttukça eksiliyorsunuz.
Eksiliyorsunuz, ama unutabiliyor musunuz?
Gözleriniz acımıyor mu gerçekten?
Gözlerinizi bağışlayabildiniz mi?
Peki şu şarkıyı dinliyor musunuz?
“Nerelere gidersin sevdiğim, yalnızken yatağında? ”
Ahmet Altan
Gökyüzü koyu lacivert
Gece sarmış dört bir yanı
Burnumda sigara kokusu
Oysaki içen ben değilim
Kulaklarımda bilmediğim bir şarkı
Huzur veriyor doğrusu
Gökyüzünde ise iki bulut
Biri küçük bir kız
Ardında ise bir canavar
Belki ihaneti belki korkuyu hissedecek
Kız büyüdü canavar ise hala ardında
Yakalarsa yok olacak kız
Tek bir bulut kalacak gökte
Söyle bana ey gelincik
Toprakta ne al,Ne lacivert,
Ne kırmızı ne de sarı varken
Sen nasıl boyuyorsun böyle
Çiçeğinin yapraklarını?…
Has bahçesinde ömrün yakın olmaz bana gül
Bîzârım ümidime kurulan her tuzaktan
Tutuştu o lâcivert hayâle düşen kâkûl
Bakanlar baktı sana; ben uzaktan uzaktan..
Nurullah Genç