Akış
Ara
Mesajlar
Bildirimler
1
Kaydedilenler
Ne Okusam?
Profil
Gönderi Oluştur
Alışveriş
Keşfet
Kitaplar
Yazarlar
Okurlar
1000Kitap Android UygulamasıÜCRETSİZ – Google Play'den indirin
1000Kitap iOS UygulamasıÜCRETSİZ – App Store'dan alın
ŞartlarGizlilikTopluluk KurallarıHakkımızdaReklam VerinİletişimKütüphanecilerDizinlerÇerez Politikası
©2024 · 1000Kitap Web Uygulaması · 2.36.17
İclâl
@lalcivert
523 okur puanı
Ocak 2018 tarihinde katıldı
Şu anda okuduğu kitaplar
Okuma Hedefleri
Sabitlenmiş gönderi
Peki ya içimdeki aynaları ne yapacağım? İnsan dikkatini iç dünyasına yöneltti mi, onulmaz narsisizmi onu fizikötesi aynalarla dolu bir salona götürür. Bu aynalarsa şimdiyi göstermez, onlarda sadece geçmişin "ben" görüntüleriyle gelecekteki "ben" hayallerini görebilirsiniz. An, görünmezdir, ancak ağırlığını hissedersiniz
Bir kitap okudu
Okur Takip Önerileri
Neden karşı kıyıyı tercih ediyorum? Daha uzun ağaçlar ve çimenler olduğu için mi acaba? Hiç de değil. Güneşin bir avare misali bütün gün üstüne yayılıp yatabileceği çıplak toprakları severim ben. Karşı kıyıyı belki de karşıda olduğu için seviyorumdur; benim olmadığı, her akşam dönmek zorunda olduğum taraf olmadığı için
Başkaları benim burnu havada, gururlu, memnun olduğumu düşünürlerken ben, hayatımı daha az aşağılık, ruhumu daha az iğrenç hale getirmenin bir çaresini arıyorum sadece. Sadece bir konuda ara sıra burnu büyüklük yapıyorum: kendimi samimiyetle ve yoğun biçimde aşağılayışımda.
…dünya bir konuşmadan başka bir şey değildir, uzun ve karmaşık, devasa, belirsiz, asırlık, yanıt bekleyen bir konuşma. Insanlara bir şey söylemek isteyen birisi var ve o, insanların dilinden anlamıyor, O semboller, nesneler, olaylar, hadiseler aracılığıyla konuşuyor. Evren onun konuşması, et olan, toprak olan, bitki olan, güneş olan ise kelimesidir; hiçbirinizin onu dinlemediği ya da anlamadığı yüzyıllar boyunca gökten yere inen gizemli kelimesidir.
Size korkuyu verdim; umudunuzu kendiniz yaratın.
Şu anda, gece yarısında, soluklar ve kalp atışlarıyla dolu sessizliğin içinde yazı yazarken bile kendimi yalnızmışım gibi hissediyorum, insanların arasında, dünyanın ortasında telafi edilemez biçimde yalnız: evrenin ortasında duran tek bir kişi. Gerçekten de...
Kaçan Ayna’dan 4 yıl sonra aynı alıntıda buluşmak
Nihayet, kimsin sen, diye sordum kendi kendime ve bu sorunun ağırlığını ve büyüklüğünü fark eder fark etmez geriye kalan her şey yok oldu. Ne hakaretleri ne kahkahaları ne de herkes tarafından terk edilişleri hatırladım. Diğerlerinden ayrılınca kendi kendimle yüz yüze geldim ve bütün alışkanlıkları ve başkalarının benim hakkımdaki düşüncelerini unutmak istedim
Gülümsedi gibi geldi bana fakat insanlar daima, hiçbir şey anlamadıkları zaman gülümserler
Şimdi, şimdiki ben, geçmişteki beni küçümsüyor; o zamanlar kendimin üstün insan, yüksek ve soylu varlık, evrensel bilgin, beklemedeki deha olduğuna bugüne göre daha fazla inanıyordum bir de. O zamanlar geçmişteki beni, cahil ve henüz işlenmemiş çocuk beni küçümsediğimi hatırlıyorum. Şimdi küçümseyeni küçümsüyorum. Ve bütün bu küçümseyenler ve küçümsenenlerin adı aynıydı, aynı bedende yaşadılar, insanlara tek bir canlı olarak göründüler. Şimdiki benden sonra bir başkası oluşacak ve benim dünkünü yargıladığım gibi o da bugünkü kişiliğimi yargılayacak. Kim bana merhamet gösterecek ki ben kendi kendime göstermiyorsam?
Olmamışa Ağıt
Tek bir insan için kaç tane kaybedilmiş hayat! Tek bir dünya için kaç tane biçim ve kaybedilmiş bakış açısı! Asla eyleme dönüşmemiş kaç tane olanak, güce dönüşmemiş kaç tane erdem, bir kez dahi gerçekleşmeyen kaç tane birleşim ve kaç tane ayrışım!
…Ve ben, Bay İnsan, faydasız kaçışlardan sonra duran trenleri ve yok edilemeyenin üzerini örten sisi çok seviyorum."
Ben de kaç kez zavallı ruhumu özenle fırçaladım! Kaç kez zihnimi yeni bir renge boyadım! Yüreğimdeki karışıklığı kaç kez toparladım! Yeni kıyafetler aldım, yeni ülkeler gezdim, yeni şehirlerde yaşadım fakat derinliklerimdeki bir şeylerin aynı kaldığını, daima aynı kaldığını, ki onun ben olduğunu, sürekli kendim olduğunu, yüz, ses, yürüyüş değiştirdiğini fakat yorulmak bilmez ve sert bir bekçi gibi daima orada kaldığını hissettim. Etrafındaki şeyler yok oluyor fakat o hatırlamıyor; etrafında bir şeyler ortaya çıkıyor ve o geriye çekilmiyor...
Ve ben şimdi, sürekli kendimle birlikte yaşamaktan sıkıldım.
İnsanlar, biz hayatı ölüm için kaybediyoruz, biz gerçeği hayal için tüketiyoruz; bizi, kendilerine benzer diğer günleri bize getirmekten başka bir değerde olmayacak günlere götürdükleri için değer biçiyoruz sadece günlere...
ve biz bu şimdinin sadece bir önsöz, gelecekteki bir romanın uzun ve sıkıcı bir ön sözü olduğunu düşünerek kendimizi sadece avuturuz