Sokaktaki en büyük meselem kendimi işçi çocuklara kabul ettirmekti. Onlar, büyümüş de küçülmüş gibiydiler. Şambrellerden, yanan motor yataklarından, anlamadığım bir dolu bir şeylerden bahsediyor, hava atıyorlardı. Kendimi kabul ettirmenin tek yolunun onları şaşırtmak olduğunu keşfettim. Birkaçı toplanmış bir şey üzerinde çalışırlarken ya da misket oynarlarken, başlarına dikilir, elim Nurdan'dan öğrendiğim gibi belimde, çıkarabildiğim en gür sesle, 'N'oluyor, lan burda?' diye sorardım. Başımı yeterince dik tuttuysam, sesim yeterince tiz çıktıysa, mutlaka bir cevap verirlerdi. O zaman da, 'Açılın, bir de ben bakayım,' derdim. Açılırlardı.
Sayfa 403Kitabı okudu
İşi bitenin gidişine mi söveyim, yoksa işi düşenin gelişine mi ?
BiLemedim Lan . . !!
Rand: Dağı bir süre bırakma şansına ne zaman sahip olurum?
Lan: Öldüğünde
İnsan bir işte yıllarca çalışınca zamanı başkasına aittir. Yani, sekiz saatlik vardiyada bile günün elinden alınmıştır. Buna işe gidip gelme süresini, yemek yemeyi, uykuyu, yıkanmayı, giysi, otomobil, lastik, akü satın almayı; vergi ödemeyi, sevişmeyi, ziyaretçi ağırlamayı, hastalanmayı; kaza yapmayı, uykusuzluğu, çamaşırı, hırsızlık endişesini, iklimi ve diğer şeyleri eklersen, insanın kendine zamanı kalmaz. Ve mesai duyurusu yapıldığında bu gerekliliklerin bazılarını iptal etmek gerekir, uyku gibi, hatta sevişme gibi. Ne lan bu?
"Ne zaman hayata karşı umudumu kesip, kendime kıymaya çalışsam hemen teybe Bulutsuzluk Özlemi’nin ”Yaşamaya Mecbursun” kasedini koyup hayata dönerim ben. Her seferinde ”Doğru diyo lan yaşamalıyım” diyerek vazgeçerim bu deliliğimden. Böyle böyle kasedin çıktığı 1996 yılından beri hayvan gibi yaşıyorum. Sen de yaşa! Pişman olmayacaksın. Tıs tıs diye nefes almak çok güzel. Yumruğunu sıkıp ”Hmm demek kalbim bu kadarmış” demek çok güzel."
Sayfa 46Kitabı okudu
