Lance Olsen
Hiçliğin içinde öylece yatarken, rüyalar bazen çok şiddetli olabiliyor, insan ara sıra biraz dinlenmek için uyanmalı.
Nietzsche'nin Öpücükleri, Lance Olsen (Sayfa 193 -)
Hiçliğin içinde öylece yatarken, rüyalar bazen çok şiddetli olabiliyor, insan ara sıra biraz dinlenmek için uyanmalı.
Nietzsche'nin Öpücükleri, Lance Olsen (Sayfa 193 -)
Lance Olsen
On iki yaşındaydım.bir de baktım on yedi olmuşum.rüyalarda ya da müzikte olduğu gibi, yılların içinde süzülüp geçiyorsun,hiç bitmeyecekmiş gibi geliyorlar. Ama bittiklerinde hiçbir anıyı doğru düzgün hatırlayamıyorsun,sanki bir arkadaşının başına gelmişler de, sen olan biteni sonradan duymuş ya da bir mektupta okumuşsun.Sen olmaktan çıkmışsın.
Yazar Lance Olsen, bu kitapla ilgili kendisiyle yapılan bir söyleşide, "Wisconsin Üniversitesi’nde aldığım felsefe dersi esnasında ilk olarak tutulduğum varoluşçu Nietzsche’ydi. O keskin, tarifsiz zekasına, varsayımlar arasında dolaşışına, dünyayı basit bir biçimde algılamayı reddedişine vurulmuştum"... "Yazmam çok uzun sürdü. Neredeyse otuz sene..."
...
"Weimar’daki evin üst katındaki küçücük odada ölmeye yatmış, kız kardeşinin elinde oyuncak olmuş, beynindeki hastalığın kemirip erittiği bir adam arasında salınıyor oluşu. Roman tam da bu hüzünlü, bölücü çizgide nabız kazandı. Baştan beri Nietzsche’yi anlamaya çalıştım. Benim Nietzsche’mi, başka Nietzsche’leri. Onun sarmal aklına içeriden bakmak ne kadar mümkünse o kadarını yaptım. Dışsal hiçbir olayın olmadığı bir öykü kurmak istedim. Aslına bakılırsa bütün kitap Nietzsche’nin ölmeden önceki son birkaç saatinde düşünceler, anılar, sanrılar arasında dolaşmasından ibaret" diye bahsediyor.
Bu şiirsel romanda Nietzsche'nin öğretilerinden bahsediyor, aynı zamanda onun kusurlarını da gösteriyor.
Olsen, ölmekte olan bir adamın zihnine sızmaya çalışmış; son yıllarını yatakta geçirmek zorunda kalan ünlü Alman filozofu, rüya ve uyanıklık arasında sürekli geçmişe gidiş gelişlerle, parçalı bir anlatım ile biraz da bizleri yorarak farklı bir yazım dili geliştirmiş.
Nietzsche doğumu bir çok yazısında ve özellikle Böyle Buyurdu Zerdüşt’te bir yaratım simgesi olarak ele aldığından, kitabın üçüncü bölümünde, bütün ayrıntısıyla Nietzche’nin göğüs kafesinden kalbini söküp çıkarışını, sonra da bir bebek dünyaya getirişi anlatılıyor.
Kitapta, ünlü feminist Lou Salome ve Richard Wagner'le kurduğu ilişkisi ve kızkardeşi Lisbeth ile arasındaki çelişkili ilişkisi sürekli vurucu cümleler ile vurgulanmış.
"Her cümle bir öpücük, her paragrafsa bir kucaklaşma…"
"Paragraflar arasındayken insanlığın geleceği hakkında konuşacak kimseniz olmaz."
Hiçliğin içinde öylece yatarken, rüyalar bazen çok şiddetli olabiliyor, insan ara sıra biraz dinlenmek için uyanmalı.
Nietzsche'nin Öpücükleri, Lance Olsen (Sayfa 193 - Versus Kitap)
Öğrencilerinden biri, Sinop'un kalabalık caddesinde bir Athena heykeli ile konuşmakta olan Diyojen'e rastlamış, ona niye böyle saçma bir şey yaptığını sormuş.
Diyojen, hayallerinin mermerinden gözünü ayırmaksızın yanıtlamış onu: "Sessiz ol lütfen! Reddedilme sanatına çalışıyorum.".
İnsanlar bu yüzden çocuk yapıyorlar zaten. Kalan dakikalarını geçirmelerine yardım edecek birileri olsun diye. Birlikte tramvay bekleyecekleri birileri.
Ben çocuklarıma, onları hiç dünyaya getirmeme iyiliğini yaptım.
İnsan hayatındaki en önemli şeyler, gürültülü zamanlarda değil, sessiz anlarda gerçekleşiyor.
Kalabalık zamanlarda değil de, en yalnız olduğu anlarda.
Aynaların en sinir bozucu tarafı, tıpkı seks gibi, insanların sayısını artırıyor olmaları.
