Yazar Lance Olsen, bu kitapla ilgili kendisiyle yapılan bir söyleşide, "Wisconsin Üniversitesi’nde aldığım felsefe dersi esnasında ilk olarak tutulduğum varoluşçu Nietzsche’ydi. O keskin, tarifsiz zekasına, varsayımlar arasında dolaşışına, dünyayı basit bir biçimde algılamayı reddedişine vurulmuştum"... "Yazmam çok uzun sürdü. Neredeyse otuz sene..."
...
"Weimar’daki evin üst katındaki küçücük odada ölmeye yatmış, kız kardeşinin elinde oyuncak olmuş, beynindeki hastalığın kemirip erittiği bir adam arasında salınıyor oluşu. Roman tam da bu hüzünlü, bölücü çizgide nabız kazandı. Baştan beri Nietzsche’yi anlamaya çalıştım. Benim Nietzsche’mi, başka Nietzsche’leri. Onun sarmal aklına içeriden bakmak ne kadar mümkünse o kadarını yaptım. Dışsal hiçbir olayın olmadığı bir öykü kurmak istedim. Aslına bakılırsa bütün kitap Nietzsche’nin ölmeden önceki son birkaç saatinde düşünceler, anılar, sanrılar arasında dolaşmasından ibaret" diye bahsediyor.
Bu şiirsel romanda Nietzsche'nin öğretilerinden bahsediyor, aynı zamanda onun kusurlarını da gösteriyor.
Olsen, ölmekte olan bir adamın zihnine sızmaya çalışmış; son yıllarını yatakta geçirmek zorunda kalan ünlü Alman filozofu, rüya ve uyanıklık arasında sürekli geçmişe gidiş gelişlerle, parçalı bir anlatım ile biraz da bizleri yorarak farklı bir yazım dili geliştirmiş.
Nietzsche doğumu bir çok yazısında ve özellikle Böyle Buyurdu Zerdüşt’te bir yaratım simgesi olarak ele aldığından, kitabın üçüncü bölümünde, bütün ayrıntısıyla Nietzche’nin göğüs kafesinden kalbini söküp çıkarışını, sonra da bir bebek dünyaya getirişi anlatılıyor.
Kitapta, ünlü feminist Lou Salome ve Richard Wagner'le kurduğu ilişkisi ve kızkardeşi Lisbeth ile arasındaki çelişkili ilişkisi sürekli vurucu cümleler ile vurgulanmış.
"Her cümle bir öpücük, her paragrafsa bir kucaklaşma…"
"Paragraflar arasındayken insanlığın geleceği hakkında konuşacak kimseniz olmaz."
Sayfa 448 - iş bankasi
