Ya uyur da uyanamazsam. Ya ben uyurken güller solar, dallar kurursa..
Sayfa 28
Hem senin mahiyetine öyle manevî cihazat ve latîfeler vermiş ki; bazıları dünyayı yutsa tok olmaz. Bazıları bir zerreyi kendinde yerleştiremiyor. Baş, bir batman taşı kaldırdığı halde; göz, bir saçı kaldıramadığı gibi; o latîfe, bir saç kadar bir sıklete, yani gaflet ve dalaletten gelen küçük bir halete dayanamıyor. Hattâ bazan söner ve ölür. Madem öyledir; hazer et, dikkatle bas, batmaktan kork. Bir lokma, bir kelime, bir dane, bir lem'a, bir işarette, bir öpmekte batma! Dünyayı yutan bütün letaiflerini onda batırma. Çünki çok küçük şeyler var, çok büyükleri bir cihette yutar. Nasıl küçük bir cam parçasında; gök, yıldızlarıyla beraber içine girip garkoluyor. Hardal gibi küçük kuvve-i hâfızanda, senin sahife-i a'malinin ekseri ve sahaif-i ömrünün ağlebi içine girdiği gibi; çok cüz'î küçük şeyler var, öyle büyük eşyayı bir cihette yutar, istiab eder.
Sayfa 133
"Kırık dökük kapıları çalmak o kadar kolay
olmamalı."
İletişim YayıneviKitabı okudu
" Çocukken bizim dışımızdaki her şeyle, tüm varlıklarla aynı düzlemde yer alıyoruz, toprak düzeyindeyiz, evrenin sonsuzluğu içinde yapayalnız değiliz. Korkuluyuz ama korkumuz da kuşların korkusu gibi. Annelerimizin eteğine yapışsak da, o anda hissettiğimiz korku bütün diğer canlılar da var olan korkuya eklenir. Ne zaman ki büyüyoruz ve bir kırılma yaşıyoruz o ışık, bizi tüm varlıklarla eşitleyen ışık, geri çekilmeye başlıyor, solarak yalnızlaşıyoruz; yapayalnız kalıyoruz ve artık bu yalnızlıktan çıkış yok, ondan sonra ortaya koyduğumuz her şey yitirdiğimiz o ışığın üzüntüsü ve arayışıyla dolu, önemsediğimiz ve yücelttiğimiz her şey... Arkadaşlık, kardeşlik, eşitlik, dostluk, aşk, sanat... Aşık olduğumuzda ve benzersiz bir şey yarattığımızda o ışık sanki bize geri dönecekmiş gibi olur. İşte bunun için de zaten aşk bir anımsamadır diyoruz. Bize, yitirdiğimiz o ışığı vaat ettiği için..."
Sayfa: 97-98, Can YayınlarıKitabı okudu
