Birini tüm kusurları, hataları ve içindeki karanlığa rağmen sadece affetmekle kalmayıp bunları hoşgörüyle karşılayacak kadar çok sevmek normal mi merak ediyordum.
Bunu gerçekten bilmiyordum.
Ama değilse bile, o zaman normallik çok abartılıyordu.
Yetişkin bir adamın hıçkırarak ağlamasını görmekten daha acı bir şey olamazdı.
Özellikle de o adam hiç kimsenin yapmadığı şekilde kalbinizde yer etmişse.
Gözlerinin içine baktım.
Benim Muhteşem Sarah’ım. Ona bir şey olmasındansa ölürdüm. Ya da öldürürdüm. Başka kimseyi istemiyordum.
Onu seviyordum.
Sarah Cruzu seviyordum.