Mecnûn'a sordular Leylâ nic'oldu
Leylâ gitdi adı dillerde kaldı
Benim gönlüm şimdi bir Leylâ buldu
Yürü Leylâ ki ben Mevlâ'yı buldum
Leylâ Leylâ derken Allah'ı buldum
Şu ben yalvarırken sen nâz ederdin
Semâyı gözetip pervâz ederdin
"Leylâ'sından Mevlâ'sına geçmeyecektiyse, neylesindi insan bu mâsivâ-yı aşkı."
Fuzûli'nin Leyla ve Mecnûn'u İslâm estetik ve sanat anlayışının tevhit ve tenzih ilkesini dil düzeyinde temsil eden en güzel
örneklerden biridir.
Burada Leylâ aşkı mevlâ aşkına ulaşmada
sadece bir köpru görevi gorür. Bu yüzden, Mecnûn sonunda Leyla'yı tanımamıştır. Fuzûlî'nin bu eseri, teşbihten, yani Leylâ'dan yola çıkarak tenzihe, yani aşkın hakikate ulaşma yolculugunun son derece etkileyici allegorik bir anlatımıdır...
