Bitmemiş yazıların acımasızlığı içinde bitirmeye çalışmaktan yoruldum bedenimi. Bitir dedi kalbim, bitsin artık yüreğim. Hüznün rengiydi sarı o sapsarı odalar. Bana gire değil hiçbiri. Çok tanıdık bir yüz, tanıdık bir yürek aradım kendime. Fırçaları attım gönlümün tuvalindeki renklere. Sarılmak istedim kalbimin bedenleşmiş kördüğümlerine. Kuyuların diplerine gömdüm hayallerimi, sakındım kendimden. Sakladım söylenmemiş kelimelerimi. Duymak düşünmek istemedim.
",en güzel günleri hâlâ yaşamadık ama yaşayacağız akşamüstleri..."
Istedim ki akşamüstleri konuşalım güneş batarken biz doğarken, istedim ki bilesin seni, göresin seni, tanıyasın seni. Gün doğsun hayatına bir "ben duruşun olsun, "biz" diye koştuğun yollarda. Denizlerde açsın ruhun, iki muhabbetin belini kıralım sen kalem olasın yatıralım masaya hayatı, yazılsın bizin hikâyemiz.
Hey sen! Her gün yaşayacak mısın, bugün de ölsene! Ben bunu yapıyorum arada sırada dersem kim inanır ki bana. Evet, ölü olduğum zamanlar da var, gelişi güzel yaşadığım günlerdir bunlar, yiyip uyanıp boş boş gezdiğim zamanlar. Odun gibi, o da doğup ölüyor mu bizim gibi. Bilmem. Sen sorsana oduna?