İnsanların değerleri onlarla beraberken değil anı olduklarında anlaşılıyor.
Felsefe öğretmeni olan yazarımızın kendinde has bir üslubu var.Diğerlerinden ayıran bambaşka bir tarzı...Aynı duyguyu 
Yolun Başı bu kitabında da hissetmiştim.Aslında biraz argo sözcükler kullanmış fakat aşırı derecede rahatsız edici değil.
Uzun zaman önce arkadaşımın önerdiğini bu kitabı kütüphanede karşıma çıkınca okumaya karar verdim.Eğer kafanız doluysa ve biraz farklı şeyler düşünmek,kendi düşüncelerinizden uzaklaşmak istiyorsanız bu kitap tam size göre.Aslında yazarımız biraz depresif,düşünceli ama bu kitabı sıkıcı hale getirmemiş.
İçeriğine gelecek olursak yazarımızın kısa hikâyelerinden oluşuyor kısa olması sebebiyle de bir çırpıda okuyabileceğiniz bir kitap.
Yazarımız kendi dünyasını belki hepimizin kendinden bir parça bulabileceği şekilde aktarmış.Çoğu hikayesinde düşünce yüküyle karış karşıya kalıyorsunuz ama bu sizi rahatsız hissettirmiyor.Aksine düşünce dünyasına sizde katılıyorsunuz.
En çok Ramazan'ın hikâyesinden etkilendim.Bir kesit bırakmak istiyorum:Ramazan'ın belleğimden hiç çıkarmayacağım kocaman bir gülümsemesi var.Başka da hiç bir şeyi yok.Ramazan'ın bir resmi bile yok!
Bu kadar değer verir gibi görünürken nasıl da değersizleştirdik insanları?
Kişisel Edebiyat Atlası İncelemesi
