İlk kez dokuz ay anne oldum, sadece dokuz, sonra da ölü bir kızın annesi oldum. Artık bir oğulun annesiyim. Tuhaf ve canlı bir oğlan.
Aşk açlığı, tanrıya ya da bilime duyulan açlığın yerini aldı.
"Belki de bizi hayatta tutan şey hayal ettiklerimizdir."
Sayfa 175Kitabı okudu
sabır projesi gibi bir kitaptı gerçekten. 
Ateşten Çıkan Kız 'la kalbimde taht kurmuştu bu yazar. dünyanın sonundayız'ı da benzer bir okuma deneyimi edinmek için aldım ama ne yalan söyleyeyim hayal kırıklığına uğradım.
kitabın çıkış noktası iyi. dünyanın artık kullanılmaz olduğu bir zamanda insanlar CIEL denen bir yerde yaşıyorlar. yapay bir uydu olan CIEL'de kurulu olan sisteme karşı çıkan bir grup isyancı var. bu isyancılar üzerinden anlatılan bir hikaye okuyoruz.
amma ve lakin bir kitap neden bu kadar dağınık olur anlamıyorum. tam kendimi kaptırmak üzereyken garip garip cümleler okumaya başlıyorum. metin içerisinde kopukluk var gibi. hatta meseleyi abartıp kitabı bir yapay zekanın yazdığını bile söyleyebilirim. öyle bir duygusuzluk öyle bir ruhsuzluk.
kitapta anlatılan insanlar da duygusuz ve neredeyse ruhsuz insanlar. metnin dili içerikle uyumlu olsun diye bu üslupta karar kılınmışsa bile bu plan bende işe yaramadı. metnin içine bir türlü giremedim.
dünyanın sonundayız, değinilmesi gereken konulara değinen yer yer keskin bir eser. yazarın içerik anlamında yaptığı seçimleri beğensem de bu kitap beni çok yordu. bundan sonra yazarı okumadan evvel iki kere düşüneceğim.
Ateşten Çıkan Kız , seni gözlerim mumla aradı.
Herkes kendi ben'lerini nasıl bu kadar kolay taşıyordu?
Sayfa 78Kitabı okudu
Herkes herkesi kullanıyor ve sonunda hepimiz lağıma gitmeyi bekleyen birer bok çuvalına dönüyoruz.
Sayfa 74 - IdaKitabı yarım bıraktı
Kriz ve umutsuzluk anlarında kimiz biz? Daha derin, daha gerçek kendimiz mi oluruz yoksa neşelenip bir kendilik halinden uzaklaşır mıyız, aniden sıcaklığa ya da ışığa yönelen pervaneler gibi normal anlamlardan zincirlerimizi koparır mıyız? Birisinin ölme ihtimali varken daha iyi insanlar mıyız ve eğer öyleyse, neden? Daha mı zayıfız yoksa daha mı güçlü? Güzel miyiz yoksa sefil mi? Ciddi miyiz yoksa karikatür mü? Canlı olduğumuzu hatırlatsın diye gizlice ölümü mü arzularız?
Hayat adil değil. Ama hayatın "aile" diye bir arabada kısılıp kaldığınız ve her dönemeçte seksomanyak sapık yetişkinlerin üstünüze atladığı, Disney'in kötü versiyonu bir korku tüneli olması da gerekmiyor, değil mi? Çocuklarınız için nasıl bir dünya tüneli yarattığınıza bakın. Uyuşturucularınızı istememize şaşmamalı. En azından bunu borçlusunuz.
Ama gitmedim ve ölü kız doğdu.
Mavi ve soğuk olmasını beklemiştim. Cansız. Ölümün ağırlığını taşıdığını hissetmeyi beklemiştim. Ölmeyi bekledim, ona sarılmaktan ölmeyi, sessizce ve yumuşak nefeslerle.