İnsan verdiği söz kadar değerlidir Liesel.
“Baba!” diye fısıldadı Liesel. “Gözlerim yok.”
“Öyle bir gülümsemeyle,” dedi Hans Hubermann, “gözlere ihtiyacın yok zaten.”
"Her yerde kitaplar vardı! Duvarların her birinde aşırı dolu ama kusursuz raflar yükseliyordu. Duvarın boyası bile görünmüyordu. Siyah, kırmızı, gri her renkte kitapların sırtlarında farklı tarzlarda ve büyüklüklerde yazılar vardı. Bu, Liesel Meminger’in hayatında gördüğü en güzel manzaraydı."
“Açlıktan ölüyorum,” diye cevap verdi Liesel. Bir kitap için..."
Liesel kelimeleri okuyamayan kitap hırsızıydı.
Ama inanın bana, kelimeler yoldaydı ve geldiklerinde, Liesel onlara bulut gibi ellerle tutunup, yağmur gibi sularını sıkacaktı.