lilyaNa
@lilyana
Talan olan ne varsa bizimdir !
Sinema-Fotoğraf
lisan
diyarbakır
Şırnak
136 okur puanı
Ağustos 2018 tarihinde katıldı
Ortaçağ kadının cennete çıkarılmasıyla başladı ve binlercesinin cehenneme gönderilmesiyle son buldu. Fakat cehenneme gönderme, mistik ya da bir metaforik olmaktan daha öteydi. Yanan alevler fazlasıyla gerçekti. Bu çağ aynı zamanda, insan ruhunun kitlesel histeri, katliamlar ve cadı avları patlamalarıyla sarsıldığı ve insanlığın kendisini yerin dibine batırdığı bir çağ da oldu.
Akıllı, bilgili ve başarılı bir kadın bir yenilik değil, o zamanın Hıristiyan inanışına göre ancak şeytanla işbirliği içinde bir cadı olabilirdi.
16. yüzyılda kadınlar, Kraliçe 1. Elizabeth örneğinde görüldüğü gibi, korkulan ve sayılan bir taht varisi olabilirken, 17. yüzyılın başlarından itibaren kadınların statüleri gerilemeye başlamıştı. O dönemin Platoncuları, kadınların bir ruha sahip olup olmadıklarını tartışmışlardı. Statülerinin bir göstergesi olarak kabul edilen giysiler düzeyinde bile, kadınların acıları hafife alınmıştı. 17. yüzyıl sonlarının modası, kadınların bedenlerini sımsıkı saran bir korse içine hapsediyordu. 20 yaşında ölen bir genç kadına yapılan otopsi sonucunda verilen raporda şu cümleler yer almıştı: "Kaburga kemiklerinin karaciğeri deldiği ve diğer karın organlarının da az çok zarar gördüğü saptandı. Çünkü annesi, genç kızının giyinmesine yardım eden odalıklara, kızının elbise kemerini iyice sıkmasını tembihliyordu; öyle ki, çoğu kez acıdan genç kızın gözlerinden yaşlar boşanıyordu." Tenlerinin modaya uygun biçimde solgun görünmesini sağlamak için genç kadınlara ishal ilaçları veriliyordu.
Okur Takip Önerileri
Seneca diyor ki :
“Kötülük etmeyi istememek başka, bilmemek başkadır.”
İnsanları konuşarak tanıyamazsınız. Konuşmak, canlı yaratıklar arasındaki en etkisiz iletişim aracı. Dil yalan söylüyor, olanları çarpıtıyor, insanlığın hiç bıkıp usanmadığı klişeleri tekrarlıyor. Bu yüzden, insanları dinlemek onları anlamak için yeterli değil.