Hayatta bazen başarısızlıkla sonuçlanabilme ihtimaline karşın cesur kararlar almak gerekirdi.
Çünkü öteki türlü yapmadığınız şeyler ömrünüzün sonuna kadar peşinizi bırakmazdı. Yürümediğiniz yollar, denemediğiniz şeyler...
Bazen çok istediğin bir şeyden vazgeçmek, kendine yapabileceğin en büyük iyilik oluyor.
Ama
Tanrı biliyordu ki sahip olamayacağın bir şey ya da birisi için
yanıp tutuşmanın bir çaresi yoktu.
Gerçek şu ki büyük ihtimalle
bir yerlerde senin için tam uygun olan biri yok ve hatta varsa
bile, hislerinizin karşılıklı olma ihtimali düşük.
“Çok acı vericiydi, tarifi imkânsız. Ben... yani, bir çeşit sinir
krizi geçirmiştim diyebilirim. O yataktan çıkamama durumunu
asla unutamam. Ruhun insana hareket etmeyi işkence haline
getirecek kadar ağır gelmesi..."
“Kalbim sanki gazeteye sarılıp en yakın çöpe fırlatılması gereken bir şeymiş gibime geliyor.”
“Her şeyin üst üste geldiği günlerden biri yani, öyle mi?”
“Her şeyin üst üste geldiği bir yıl diyelim.”
"Geçecek, hayat devam ediyor."
Sen kimsin de şansın olduğunu düşünüyorsun? Kafasında
kendi kendine sormadan edemedi.
Ama sonra başka bir düşünce kafasında belirdi: Sen kimsin
de denemeyi bile göze almıyorsun?
Hayat bir ziyafetse, siz ikiniz masanın etrafında kronik hazımsızlık çekerek dolanıyorsunuz.
Ayrılık sonrası zihninizin geçirdiği evreler çok yorucu olur.
Geçmişteki olaylar hatırlanır, deşilir, diyaloglar bir kez daha
değerlendirilir. Kurutucudan çıkmış çoraplar gibi ipuçları eşleştirilmeye çalışılır. Bunca çabadan sonraysa ayrılmanıza değil,
bunun gelişini Önceden fark edemeyişinize sinirlenirsiniz.
Haksızlığa uğramış olsanız da kendinizde bir çeşit eksiklik olduğunu düşünmekten kendinizi alamıyordunuz.
“Yalnızlık güvende olmak değildir Maggie. Yalnızlık sadece tek başına kalmaktır.”
“İnsanlarla tanışmayla ilgili teorim şöyle,” dedi, “ilk karşılaşmada asla iyi bir izlenim vermemek gerekiyor. Çünkü ilk karşılaşmadan sonra her şey kötüye gider. Her zaman, verdiğin o ilk izlenime uygun yaşamak zorunda kalırsın ve bu gerçek bile değildir.”