“Denedim, ama artık onlardan bir işaret beklemekten bıktım. Gerçekten sıkıntıya düştüğünde onlardan yardım alabileceğimi sandım.. Tanrılar beni düşünüyor mu? Güçten düştüğümde bana yardım edeceklerini sanmanın nedeni yalnızca kendimle uğraşmam ve kendimi önemli görmem mi ? Karanlık sardığında bir ışık gönderip beni aydınlığa çıkaracaklarına inanmamıştım. BÖyle olmadı. Karmaşa tanrılardan daha güçlü. Neden karışmıyorlar ? Biz insanlarla ilgilenmiyorlar? Hepsi bir yalan mı? Bir kaçış? Onları bilincimizde bir mi yarattık? Yaşamımı, güvenliğimi tanrıların elime bıraktım. Boş yere. Yalnızlığım bir başkasının yalnızlığına dokundu: Onunkine.”