Los Angeles, 10 Ağustos 1944
Luise Rainer'le Avrupa'da, basın balosu gibi bir şeye katılıyorum. Frankfurt veya Viyana'daki bir opera binasında yapılıyor. Ama opera, hava saldırıları nedeniyle, yerle bir olmuş; tavanı yok ve binanın kendisi de sadece cepheden oluşan bir dekor gibi. Baloya katılan ünlüler de oldukça yıpranmış görünüyor. Tanıdığım bir tanesi, çok yaşlı bir adama dönüşmüş. L. sokak giysileriyle içeri sızıp, maskeli ve mücevherli insanların arasına karışıyor. Kimse onu tanımıyor. Zaten biz de etraftaki partinin farkında bile değiliz, bütün dikkatimizi birbirimize yöneltmişiz. Gözlerini açarak bana tamamen endişesiz, gayet açık bir edayla bakışını hatırlıyorum. Birdenbire kendimizi müzik çalınan bir salonda buluyoruz, ama müzik başlar başlamaz L. gayet yumuşak ama kararlı bir biçimde ayağa kalkıyor; ben de onun arkasından salonu terk ediyorum. Her şey ar duygularından uzak ama hiçbir şekilde teşhirci olmayan bir sevişme sahnesi etrafında seyrediyor. Oradakilere karşı bir zafer, açık bir kaçış, dünyaya meydan okuma adeta. Onu telefonla ararken hala etkisini sürdüren bir mutluluk duygusuyla uyandım.
Resim