Bu seri yokuş yukarı çıkılan bir yol gibiydi. İlk kitap gayet güzeldi yani eğlenceli, enemies to lovers trope olan fantastik bir kitaptı. Fakat ikinci kitap tam bir felaketti bence. Yavaş geçen, karakterlerin sanki asıl karakteristik özelliklerini kaybettiği bir kitap oldu. Ve benim en nefret ettiğim şey kitaplarda sevgili olan ana karakterlerin sırf olay çıksın diye, kitap uzasın diye ayrılmaları ve kavga etmeleri. Bunu niye yapıyorsunuz sevgili yazarlar? Niçin ya? Kısa olsun kitabınız ne olabilir yani. Üçüncü kitapsa sırf bitsin diye okuduğum, acılar çektiğim bir kitaptı. Yine yazar aynı şeye başvurmuş, bu sefer karakterlerin ayrılma şekli ise amnesia. Niçin? Ne gerek var tam olarak? Reid seri boyunca hiç bir işe yaramayıp, problem çıkardı ve seri boyunca sadece olaylar Lou'nun başına geliyor, o problemi çözüyor, birisi öldüğünde sadece o derinden acı çekiyor. Reid ne yapıyor? Ne yapacak, kaskatı duruyor. Tam bir şey yaptı, o da savaşıyor derken yazar olayı Lou'ya çeviyor. Bakın, tabiki Lou'da savaşacak ama sadece ana karakter o değil ki biz Reid'i de görüyoruz. Ya da diğer karakterler var, neden sadece Lou. Bu beni karakterden itti mesela. Sonu ise zaten bir kabustu. Seri boyunca kötü karakterin ne kadar kötü olduğundan bahsetti yazar. Peki nasıl öldü, iğne ile. Kim tarafından, ölümlü bir kadın tarafından. Yani bu kadar kötü bir cadıyı, bir iğne ile mi öldürdünüz?
Büyük bir potansiyeli olan bir seriyi bence yazar ne yapacağını bilemediği için harcadı, cidden üzüldüm.
Fyodor Dostoyevski ve 
Lev Tolstoy'u biliyorken, kısa zamanda 
Nikolay Gogol ve 
Aleksandr Puşkin'i de okunanlar listesine dahil etmeyi başardım. Aslında daha önce 
Yüzbaşının Kızı eseriyle 
